Persoonlijke mailings, ik word er altijd een beetje week van. De boodschap op zich is al hartverwarmend. Ja, lieve schrijfster aan de andere kant, ik kan me heerlijk verwarmen, ik draag vandaag voor de gelegenheid 2 paar kousen.
Ik ben bovendien dolgelukkig dat we de komende tijd weer full-colour kunnen gaan adverteren. Ons adverteerdershart bonst in ons warme lijf. Blij dat je me er ook even aan herinnert hoe dat ‘full-colour’ er ook al weer uitziet, ik was het bijna vergeten.
Coming early is easy, coming late too.
It’s coming on time what seperates the men from the boys.
Wel, vandaag ben ik te vroeg. Op het werk weliswaar. Niet veel, maar toch te vroeg. Doffe sneeuwellende maar mijn wegen sneeuwvrij. Laat mij vandaag maar lekker een jongetje zijn, dat geeft mij de kans om deze middag toch nog die sneeuwman te maken.
Sneeuwpret voor iedereen!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NugRZGDbPFU?feature=oembed&w=500&h=281]
Waar komen die goeie ideeën nu eigenlijk vandaan? Wel, dit legt het allemaal mooi uit, met tekeningetjes!
[gezien op LUON – Honey, remember where I left that good idea?]
Wij hebben twee toiletten. Het is een luxe als een ander. Iedereen heeft tegenwoordig twee toiletten: eentje boven en als het ook even kan, eentje beneden. Een gastentoilet zeg maar.
Meestal is het ook zo dat het gastentoilet het toilet is dat voorzien is van alle nodige tierlantijntjes: klein lavabootje waar je je handen wassen kan want toiletpapier is niet altijd even dik, hangertje met handdoekje want met natte handen denkt iedereen dat je op je handen piste en een schattig maar o zo nuttig vuilnisbakje voor al wat je niet doorspoelen kan. De tweede pot is de pot die zich in de badkamer bevindt: schijten naast je bad, ik heb het altijd al een vreemde bezigheid gevonden. Nu zij het zo en is het ingeburgerd als de pest. Enkel indien je je van plaats vergist, zit je met de gebakken peren. Een opmerking die spreekwoordelijk van de pot gerukt is.
Bij ons is het ook zo dat we een warm en een koud toilet hebben. Ons gastentoilet is blijkbaar niet voorzien van de vloerverwarming die overal elders wel te vinden is. Het is ook zo dat de winterdagen voor de deur staan, zoniet al aanwezig zijn en ik dus ons warme toilet verkies. Een toilet dat zich in de badkamer bevindt: naast ons bad en niets iets verder van onze douche af. Missen is mogelijk, maar vermijdbaar. Ook is dat toilet voorzien van een groot schuifraam en een klein terrasje. Een zeer leuke extraatje voor een badkamer, maar toch een tikkeltje vreemd als je op de pot zit. Je geniet er van een mooi uitzicht, kijkt over verschillende daken heen en ziet de vogeltjes welgezind door de lucht fladderen.
De dagen worden korter, dus gebeurt het wel eens dat ik bij het vallen van de nacht mijn teergeliefde warme toilet opzoek. Wel zie je dan geen reet. Enkel de nacht die gevallen is, daar in mijn warme toilet met zijn veel te grote raam. Dan zie je de straatverlichting van het kleine wegje dat achter ons huis loopt, de lichten op de slaapkamers in het dorp en de sterren die fonkelen aan de hemel. Een mooi tafereeltje, rustig op die pot van ons.
Maar één vraag komt telkens terug in mijn hoofd: zouden ze me hier zien zitten? Als ik hen zie, zien zij mij dan ook? Zit ik hier niet in een grote lichtbak in de duisternis van de nacht mijn gevoeg te doen? Vraagt die achterbuur zich niet af of ik aan chronische diaree lijdt omdat ik hier weeral zo lang zit. Want ik neem er mijn tijd voor, echt waar.
Het is daarom dat ik als ik rechtsta, mijn broek van mijn enkels weer omhoog trek, ik heel even blijf staan. De duisternis inkijk, buig en zwaai naar mijn onzichtbare publiek. Hopelijk hebt u er van genoten, van mijn grimassen bij het boetseren van een bruine vriend, van mijn opluchtingen bij verlossingen of van mijn concerto’s in mijn akoestische pot.
Morgen ben ik er terug, lieve fans.
Zelfde tijd, zelfde plaats.
Dat copy schrijven in een vreemde taal geen sinecure is, behoeft geen verdere uitleg. Wat doe je dan? Je speelt met wat beelden en een idee. Je haalt even de mosterd bij Abraham en vindt vooral het warm water niet opnieuw uit. Ook spreek je wat Franstaligen aan en laat hen ook hun zegje doen. Dit geheel roer je door elkaar en je zorgt ervoor dat het allemaal een beetje bij het basisidee blijft.
Dit is het resultaat:
La force
d’une multinationale
alliée à la flexibilité
d’une société familiale.
Rejoignez
les leaders du bowling
sportif et loisir.
Uiteraard zijn we niet direct tevreden en lijkt de eerste versie ons een beetje te braaf en vooral ook te weinig poëtisch. Ja, we houden van poëzie. Daarom doen we nog eens de schrijfoefening opnieuw. Nog minder evident, maar eveneens halen we weer wat mosterd bij Abraham. Zolang die lieve ziel er heeft, moeten we er van profiteren! Resultaat nummer twee:
La force du multinational.
La proximité du société.
Profitez
de la puissance
bowling
avec ceux
qui ont
creé le sport.
Het geheel wordt op het beeld geplaatst en beide alternatieven worden aangeboden aan diegene die de eindbeslissing neemt. Definitieve keuze werd nummer 1. Echt warm werd ik er niet van, maar misschien ben ik dan ook te weinig Frans. Het moet gezegd worden: copy in een andere taal, voor een ‘vreemde’ markt. Het is geen sinecure.
Gelukkig hebben we die Abraham nog!
Dankzij Belgian Cowboys was ik gisteren te gast bij ReThinking Marketing, een marketingcongres in de gebouwen van Studio 100, georganiseerd door Stiching Marketing en Lannoo Campus.
Een boekenvoorstelling, maar dan ook helemaal niet. Vijf sprekers met kennis van zaken kwamen er ‘De laatste show’-gewijs hun visie geven over vijf cases, vijf uitdagingen voor hedendaagse marketeers. Een goed ingerichte zaal, twee sofa’s, een handvol schermen, een handvol sprekers en een moderator die het hele zootje mooi aan elkaar ratelde.
De aanwezige sprekers waren Geert Stox, Marc Van de Perre, Rudy Moenaert, Fons Van Dyck & Steven Van Belleghem.
De luierik in mezelf maakt hier geen volledig samenhangende tekst van, u krijgt wel een samenvatting van mijn krabbels tijdens dit congres: opmerkingen, quotes, vragen, … Kortom: stof tot nadenken!
Case 1 – Toyota Prius: Wat als het fout gaat?
Case 2 – Inbev – Anheuser Busch: Een overname door een buitenlander, wat nu?
Case 3 – iPad Launch: Hoe moeten we omgaan met nieuwe technologie?
Case 4 – BP: Tijd om verantwoordelijkheid op te nemen.
Case 5 – American Blue Tip: Mis- of verleiden?
Dat we als afsluiter van elke gastspreker een boek mee naar huis kregen, kunnen we alleen maar toejuichen. Geslaagd concept, geslaagde middag, interessante visies, interessante mensen. Indien Lannoo de volgende keer ook een leukere ondersteunende powerpoint voorziet, dan krijgen ze van mij nog een dikkere pluim dan ze nu al krijgen!
Pijn in de ellebogen krijg je er van! Van veel te lang te leunen op je bureau zonder zinnig werk te verrichten, zonder telefoons te beantwoorden, zonder mails te reply’en en zonder sterke, zwarte, ondoorzichtige koffie. Eens mens als mezelf ziet er van af: zowel lichamelijk als psychisch, getuige mijn rood opgezwollen ellebogen en beginnende wallen onder de ogen.
Je zou er zelfs wat simpel van gaan worden: de meest onzinnige redenen zijn goed om op te staan en eens je benen in de lucht te slaan; terwijl de steunbetuigingen binnenstromen: ‘Het is zalig aan zee’. Zo schijnt het, maar daar schiet niemand mee op. Om wat uit te waaien, zou een mens zelfs de trein naar Brussel nemen en daar in een bouwkraan kruipen: het schijnt in te zijn en met de trein is het toch altijd wat reizen als we de jongens van NMBS mogen geloven.
Een kantoor met hier en daar een verdroogde struik die passeert, het heeft iets van een Western, maar dan zonder cowboys, paarden en sloten Jack Daniels. Laat ons dan nog over de schaarsgeklede hoertjes zwijgen, zoals die vaak in Westerns voorkomen. Hier niets dan voor zich uit starende indivduen, die hun heil zoeken in kruiswoordraadsels en stationsromannetjes. Als de telefoon rinkelt, schrikt iedereen verbaast uit zijn roes op. Ze werken nog, zij het van tijd tot tijd.
‘Hallo, met ….’, hoor ik in de verte. Een korte stilte volgt.
‘Een ogenblik, ik verbind u door!’ Het gesprek word beëindigd.
Verkeerd verbonden telefoons zorgen voor wat ijdele hoop in deze verwaaide verlofdagen.
‘Drie uur, het nieuws met …’
De stem van de nieuwslezer verdwijnt in de oorverdovende stilte.
Er was file richting kust en wat illegalen sprongen uit een kraan. De cirkel was weer rond.
Met deze troost telden we de uren verder af…
