Pijn in de ellebogen krijg je er van! Van veel te lang te leunen op je bureau zonder zinnig werk te verrichten, zonder telefoons te beantwoorden, zonder mails te reply’en en zonder sterke, zwarte, ondoorzichtige koffie. Eens mens als mezelf ziet er van af: zowel lichamelijk als psychisch, getuige mijn rood opgezwollen ellebogen en beginnende wallen onder de ogen.
Je zou er zelfs wat simpel van gaan worden: de meest onzinnige redenen zijn goed om op te staan en eens je benen in de lucht te slaan; terwijl de steunbetuigingen binnenstromen: ‘Het is zalig aan zee’. Zo schijnt het, maar daar schiet niemand mee op. Om wat uit te waaien, zou een mens zelfs de trein naar Brussel nemen en daar in een bouwkraan kruipen: het schijnt in te zijn en met de trein is het toch altijd wat reizen als we de jongens van NMBS mogen geloven.
Een kantoor met hier en daar een verdroogde struik die passeert, het heeft iets van een Western, maar dan zonder cowboys, paarden en sloten Jack Daniels. Laat ons dan nog over de schaarsgeklede hoertjes zwijgen, zoals die vaak in Westerns voorkomen. Hier niets dan voor zich uit starende indivduen, die hun heil zoeken in kruiswoordraadsels en stationsromannetjes. Als de telefoon rinkelt, schrikt iedereen verbaast uit zijn roes op. Ze werken nog, zij het van tijd tot tijd.
‘Hallo, met ….’, hoor ik in de verte. Een korte stilte volgt.
‘Een ogenblik, ik verbind u door!’ Het gesprek word beëindigd.

Verkeerd verbonden telefoons zorgen voor wat ijdele hoop in deze verwaaide verlofdagen.

‘Drie uur, het nieuws met …’
De stem van de nieuwslezer verdwijnt in de oorverdovende stilte.
Er was file richting kust en wat illegalen sprongen uit een kraan. De cirkel was weer rond.
Met deze troost telden we de uren verder af…