Tits

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

M’n dochter lust geen korstjes. Ik maak er geen punt van, ze lijkt mij nog te jong voor borstjes. De harde kleinoden knip ik van de zachte boterham en bewaar ik in een schaaltje apart. Ik voer ze aan de vogels in de tuin. 

Mezen zijn in het Engels ’tits’. De vogels in mijn tuin blijven tot nader order borstloos. Ik hoop maar de korstjes daar geen verandering in brengen.

Observaties

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Observeren is de helft van het werk, het in je hoofd laten cirkelen een kwart, het opschrijven het resterende vierde. Omdat we het in dit gejaagde leven vaak in minder dan 140 karakters doen, hield ik het voor u ook kort en bondig.

Mijn rit naar het werk:

  • Fietsend op haar mountainbike in haar jeans en sweatshirt, besefte Debbie het plots: ze had haar vrouwelijkheid vandaag thuis laten liggen.
  • Hij stak, zoals het hoort, vriendelijk zijn wijsvinger op. Z’n tegenliggende motorvriend beantwoordde de groet niet. “Vandaag niet, jij met je Goldwing,” moet die gedacht hebben.
  • “Ik vind het wel lekker zo,” had haar man gezegd, niet wetende dat ze die morgen sliploos bukkend menig autobestuurder levensinzichten gaf.
  • Hij krabte nonchalant in wat hij dacht dat een baard was. Hij was geschoren opgestaan in een leven zonder baardgroei, arme sukkelaar.
  • “Voor elke goal één,” moet Willy gedacht hebben toen hij met één spiegelhoesje z’n oprit afreed.
  • Hun moeder vond het wel een goed idee, die fietshelm. Alsof hun voetbaltenue an sich nog niet belachelijk genoeg was.
  • “41, dank u,” groette het bord mij. „Veel te traag,” vloekte ik, ”maar graag gedaan.”

Lijstjestijd (2013)

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Elk jaar in december hebben we de behoefte om ons jaar uit te drukken in lijstjes: de beste boeken, beste albums, beste apps, beste concerten, beste godweetikwatallemaal. Lijstjesquatsch waar ik me dit jaar ook aan bezondig.

Mijn last.fm – account leert mij dat ik in het voorbije jaar toch mijn muzieksmaak wat bijstuurde en nieuwe ontdekkingen deed. “Mooi zo,” denk ik dan bij mezelf, verandering van spijs doet eten en hongerig zijn we altijd.

Last FM 2013

Maar uiteraard is een lijstjestijd-blogpost niets zonder een daadwerkelijke lijst van albums. Mijn persoonlijke top 10 voor 2013 dus, tromgeroffel:

10. Stromae – Racine Carrée

Ik leerde dit jaar Stromae als artiest op prijs stellen. De singles ‘Formidable’ en ‘Papaoutai’ blijven tonen dat Stromae niet enkel dansbare muziek kan maken, maar dat hij ook weet in alle eenvoud mooie woorden achtereen te zetten.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=S_xH7noaqTA&w=500&h=281]

 

9. Old Man Markley – Down Side Up

Old Man Markley maakt punk bluegrass. Punk bluegrass, need I say more?

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZG0J9G9ryTQ&w=500&h=281]

 

8. Stone Sour – House Of Gold And Bones, Part 2

Ik blijf een fan van het stemgeluid van Corey Taylor. Met House Of Gold And Bones (zowel deel 1 als 2), zette Stone Sour stevige rockplaten neer. Meer hoeft dat soms niet te zijn.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=LwkGatmflbw&w=500&h=281]

 

7. The Tossers – Emerald City

Het is al sinds 2008 geleden dat we iets van The Tossers hoorden. Dit jaar waren ze terug met hun gekende formule: rechttoe rechtaan folkpunknummers. Haal de Guinness en de whisky maar boven!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=0V_kKQu-kfA&w=500&h=281]

 

6. Dropkick Murphys – Signed & Sealed in Blood

In hetzelfde schuitje als The Tossers vinden we de heren van The Dropkick Murphys terug. Dat ze een jaartje ouder (en dus volwassener) worden, merk je aan duidelijk aan hun laatste albums. Dat houdt ons uiteraard niet tegen om nog steeds uit volle borst ‘Let’s Go Murphys’ te brullen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=9d8SzG4FPyM&w=500&h=281]

 

5. Editors – The Weight Of Your Love

2013 was ook het jaar waarin ik Editors leerde kennen. Ik gaf hun vorige albums een kans, maar verder dan de hitjes raakte ik niet. Met ‘The Weight Of Your Love’ konden ze mij echter wel overtuigen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OdPiG779kcs&w=500&h=375]

 

4. Flip Kowlier – Cirque of De Avonturen van W.M. Warlop

Het Hof is dood, leve Flip Kowlier. In ‘De Avonturen van W.M. Warlop’ neemt Kowlier ons op sleeptouw door het circus. Een conceptplaat dus, eentje à la Kowlier: mooi in al zijn eenvoud.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6bMtbpMreDY&w=500&h=281]

 

3. Pokey Lafarge – Pokey Lafarge

Wie zijn kind Pokey noemt, wil het me dunkt voorbestemmen voor iets bijzonder. Wel, deze Pokey omringde zich met een drietal muzikanten en maakt heerlijke, swingbare, bluesy muziek. (Het genre moet een naam hebben, al kan ik het zelf niet benoemen).

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SOHSOEiBdv8&w=500&h=281]

 

2. The Horrible  Crowes – Live At The Troubadour

Ik leerde The Gaslight Anthem vorig jaar kennen en viel gelijk voor de zalige stem van Brian Fallon. Met de zijsprong genaamd ‘The Horrible Crowes’ maakt hij naar eigen zeggen ‘nummers die in zijn platencollectie ontbreken’. Op plaat zijn ze goed, live nog beter!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=iOFog9c-wKo&w=500&h=375]

 

1. Jason Isbell – Southeastern

Last but not least, numero uno. Van Jason Isbell had ik tot vorige week nog nooit gehoord. Toch kaapt hij met Southeastern mijn eerste plaats weg. Prachtige verhalende songs, mooi gebracht, eenvoudig sterk met een ruig kantje. I love it!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=G86QwW1cte8&w=500&h=281]

 

Geen eindejaarslijstje zonder ‘noteworthy mentions’: Pearl Jam bracht dit jaar ook een plaat uit en dat is altijd feest (al hou ik meer van hun oudere werk). The Strypes ten slotte liepen de laatste week van december ook mijn collectie  binnen met stevige rockdeuntjes, al kon ik het album nog te weinig beluisteren om het hier in op te nemen. Dat maakt de mention echter niet minder noteworthy.

Hop hop, op naar 2014!

De perfecte scheerbeurt in 6 stappen

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

De perfecte scheerbeurt

Ik hecht weer belang aan scheren. Het is voor mannen meestal een kwelling en dat heeft doorgaans 1 reden: we nemen onze tijd er niet meer voor. Enkele maanden terug ging ik bij een barbier aankloppen: nieuw kapsel en scheren, waarom ook niet? De vakkennis en passie die ik daar zag, deed me beseffen dat ik misschien ook eens wat bewuster moest om gaan met mijn scheermes. Weg de Gilette, welkom het open mes. Jolijt in huis, want rituelen vragen tijd. Wie glad wil zijn, moet oefenen.

Omdat het mij opvalt dat het voor de hand liggende scheren niet voor iedereen een evidentie is: een beknopte handleiding!

Wat heb je nodig?

  • Water
  • Scheerzeep
  • Scheerborstel
  • Scheermes (ik gebruik een open scheermes met vervangbare mesjes)
  • Aluinsteen
  • Aftershave zonder alcohol

De perfecte scheerbeurt in 6 stappen:

  1. Warm
    Met een warm washandje of warme natte doek dep je je gezicht af. Op deze manier ga je de poriën van de huid openzetten en bereid je de baarharen voor op de scheerbeurt. Je gezicht is op deze manier ook licht vochtig, wat het inzepen vergemakkelijkt.
  2. Zeep
    Je maakt de scheerborstel nat met lauw water en maakt een draaiende beweging in de scheerzeep totdat er zich een vast schuim vormt. Je zeept je gezicht daarmee gelijkmatig in met een draaiende beweging. Mijn ervaring is dat hoe beter je je gezicht inzeept, hoe vlotter het scheren verloopt. Neem hier dus gerust je tijd voor, het vergemakkelijkt enkel maar je scheerbeurt.
  3. Scheren
    Ook al lijkt het scheren met een open scheermes een gevaarlijke klus, niets is minder waar. Doordat je je bewust bent van het feit dat je je letterlijk een mes op de keel zet, ga je ook heel wat voorzichtiger te werk. Met een hoek van 30° scheer je eerst met de baardgroei mee, daarna scheer je in eenzelfde hoek tegen de baardgroei in. Ik zeep nog eens mooi in tussenin, zodat het mes vlot over de huid glijdt. Tijdens het scheren trek je de huid mooi strak en blijf je de hoek respecteren, op die manier vermijd je sneetjes. Het is in het begin wat wennen en afhankelijk van de vorm van je gezicht zeker niet evident, maar het went.
  4. Aluin
    Als je de scheerbeurt afgerond hebt en geen enkel hoekje vergeten bent, kan je met de aluinsteen aan de slag. Met een licht bevochtigde aluinsteen ga je de geschoren zone af. Je zal voelen dat dit vrij hevig prikt, maar dat maakt deel uit van de ervaring. Het is een belangrijke stap die zeker niet overgeslagen mag worden aangezien de aluin de huid ontsmet en bij eventuele sneetjes het bloeden stelpt.
  5. Koud
    Na de aluinsteen neem je terug het washandje of doek en deze keer ga je met koud water je gezicht te lijf. Ik maak het washandje goed nat en laat het ijskoud enkel seconden op mijn huid rusten. Op die manier sluit je de poriën goed af en vermijd je eventuele onstekingen.
  6. Aftershave
    Last but not least: aftershave. Met een alcoholvrije aftershave smeer je je gezicht mooi in. De aftershave zorgt voor de finishing touch en zorgt dat de huid verzorgd wordt. Let er op dat je alcoholvrije aftershave neemt. Enkel de eventuele aperitief achteraf mag alcohol bevatten, je smeert het best niet op je tronie.

Na de scheerbeurt, gooi je het mesje weg en was je je scheerborstel uit met lauw water. Nadat je hem even met de handdoek gedroogd hebt, hang je hem ondersteboven te drogen. Op die manier vermijd je dat de borstel nat blijft en dat het water in de borstelvoet trekt. Goed drogen, betekent langer plezier.

Zelf proberen? Goed idee! Voor een relatief klein bedrag kan je in een kapperszaak al een open scheermes met vervangbare mesjes vinden, de rest vind je in de Kruidvatten van deze wereld. Neem vooral je tijd en wees voorzichtig. Je kan ook even hier langsgaan, je krijgt er tekst en uitleg. En een koffie. Dat ook.

Mohow

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Vorige week trouwde mijn kleine zus. Ze had mij gevraagd het welkomstwoord in de kerk te verzorgen zoals dat heet. De kerk godverdomme, het moet al weer enkele jaren geleden zijn dat ik daar nog binnen ging. Maar goed, zusjes die trouwen, een mens doet al eens wat moeite. Een welkomstwoord dus, en dat ging zo:

12 november 2011 was het. Rally van de Condroz, een jaarlijkse traditie. Tot op vandaag is het nog niet duidelijk of het al dan niet om de rally dan wel om de 2 knappe dochters van het hotelletje draait, maar dat terzijde. Het was een zaterdagavond, 23u29 moet het geweest zijn. Mijn telefoon rinkelt, geen uur meer om de mensen te bellen. ‘Ulrike’ zegt mijn scherm. Bijna had ik ook niet opgenomen. “Neem maar op, misschien is er iets gebeurd.” Het was tenslotte rally.
Zo gezegd, zo gedaan:

  • Ja?
  • Hey, slaap je al?
  • Bijna. Wat is er?
  • Wel, ik bel eigenlijk om te zeggen dat Stijn mij net ten huwelijk heeft gevraagd.
  • Mohow.

Mohow. Meer kon ik er op dat moment niet uit krijgen. Een proficiat zal er ook wel tussen gezeten hebben, maar vooral mohow. Mohow omdat je beseft dat kleine meisjes groot worden. Zo ook mijn klein zusterke. Wie had dat ooit gedacht? Als grote broer is het raar om te beseffen dat ze niet meer het meisje is dat denkbeeldig staat te koken in haar keukentje. Of met de Baby Born op haar arm door het huis moederke speelt. Trouwen.
Ik stuurde 5 minuten later een sms naar ons moeder: Mohow. Ze wist direct waar het over ging. Nieuwbakken schoonzoon had haar gebeld:
“Weet je nog wat ik je gezegd heb toen je me de eerste keer zag?”
“Ja,” had ze geantwoord, “dat jij mijn toekomstige schoonzoon zou worden.”

Mohow.

We zijn intussen 11 mei 2013. Dat zijn heel wat dagen later: 2 kerstdagen, 2 oudejaarsavonden en 2 nieuwjaren. De geboorte van een metekind én 2 Bavikhoofse feesten.

En nu is’t voor echt: trouwen.

Mohow!

Uiteraard verwelkomde ik ook de gasten, want zeg nu zelf: wat is een welkomstwoord zonder welkom?

De man van het internet

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ik zat vorige week in een vergadering. An sich niet zo speciaal, dat gebeurt wel vaker. Aan tafel zaten wat onbekende gezichten, dus was het belangrijk dat we elkaar leerden kennen, we zouden uiteindelijk eind van dit jaar samen toneel spelen. Dat schept een band en daarvoor hoor je elkaar te kennen.

“Kennen jullie Jurgen?” vroeg de regisseur.

Enkelen schudden het hoofd. Nieuwe gezichten kennen mij niet. Ik ken de nieuwe gezichten (nog) niet. Alles met tijd, boterhammen en een Duveltje aan € 1,50.

“Zitten jullie op internet?” vulde diezelfde regisseur zijn vraag aan. De nieuwe gezichten knikten bevestigend. “Dan kan het niet zijn dat jullie Jurgen niet kennen. Want Jurgen, die zit op het internet en doet daar van alles. Vertel eens, Jurgen.”
Het woord aan mij gegeven.

De verstomming sloeg mij. Werd ik hier gebombardeerd tot mens van het internet, alsof dat tegenwoordig een unicum is? Iedereen zit toch op het internet? Iedereen woont toch in zijn dorp en online?

“Ik ben Jurgen en speel al enkele jaren voor Gregorius,” stamelde ik, “en ik euh, ja, ik doe inderdaad iets op het internet.” Ik wist niet goed wat te zeggen. Het voelde alsof ik iets te bekennen had. Ja, ik was voor het werk wel vaak online te vinden. Ook privé ben ik wel een online mens. Maar ik kom echt helemaal niet uit de toekomst en vind wat ik doe best wel heel normaal.

De nieuwe gezichten keken me wat verward aan. Mijn grote mond van daarnet werd door deze vraag wat gesnoerd. “Ik vind het wel allemaal wat vreemd,” vulde ik aan, “iedereen zit toch online?!” De nieuwe gezichten knikten alsof ze begrip wilden tonen en het gesprek ging naar de volgende deelnemer aan tafel.

Ik nipte aan mijn Duvel en besloot de nieuwe gezichten na de vergadering een Facebook-verzoek te sturen. Iedereen is van het internet en het internet is van iedereen. The Scene nog aan toe!