Ik slik mijn pillekes, neem een grote slok Coca Cola en ga de zaal binnen. ‘We spelen de grote Volksquiz,’ zegt een kalende man me. Hij is geflankeerd door een niet onknappe deerne met enkele kilo’s metaal in haar kop geschoten. Het derde individu lijkt me onbekend in de ogen.
Aarzelend antwoord ik ‘cloaca’. De kalende man schudt zijn kaartjes op, kijkt zijn medejuryleden verbaasd aan en legt me uit dat ik maar mag antwoorden eens de vraag gesteld is. Helaas.
De grote Volksquiz was voor mij een korte ervaring. Quizzen voor het gepeupel is nooit mijn ding geweest.