Schrijver onwaardig

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ik had mezelf wijsgemaakt dat het dringend tijd werd nog eens iets te gaan schrijven. Je profileert je als mens die met woorden overweg kan maar maakt die illusie niet meer waar, had ik tegen mezelf gezegd. Dat ik de naam blogger of schrijver helemaal niet waardig was, foeterde ik nog. Ik boog toen neergeslagen m’n hoofd omdat ik wist dat ik gelijk had. Nederigheid door de woorden die maar niet kwamen en de aanblik van het lege blad. De knipperende cursor maakt geen lawaai maar elke knipper doet pijn aan mijn oren. Hij zegt me wat ik wel en niet kan. Maar vooral dat laatste. Knip. Knip. Knip. Vooral dat laatste.

Naast me vertelt Jake Bugg dat hij het allemaal al gezien had. Ik geloof hem helemaal niet. Je kan het nooit allemaal gezien hebben, toch niet in dit leven. Ik drink van mijn koffie en staar door het raam. Schrijven is an sich een eenzame bezigheid. Je bent alleen met de stem in je hoofd en observeert de dingen. Het is maar als je de dingen ziet die er niet zijn en de stem je hoofd vult met geroep, dat het blad zich vult. Knip. Knip. Knip. Maar niet vandaag.

Vandaag schijnt de zon en fluiten de vogeltjes. De dag is al perfect. Ik moet niet proberen hem nog perfecter te maken met woorden die toch niemand leest.

2012 is dood, lang leve 2012!

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Het is nooit te laat om nog over het verleden te praten. De lijstjestijd is dan wel voorbij, het nieuwe jaar gevierd, de champagnekurken geknald en het vuurwerk afgeschoten. Toch was 2012 een jaar waar veel gebeurd is, waar goede voornemens werden gemaakt en waar sommige toch werden gerespecteerd. To whom it may concern:

Ik schreef in 2012 meer dan in 2011. 54 blogposts in 1 jaar, dat is een gemiddelde van net iets meer dan 1 per week. Ik ben daar best tevreden over, een mooi gemiddelde. Lezers waren er ook, gelukkig maar: gemiddeld 15 views per dag. Dat is niet veel en tegelijk toch wel. Topposts waren deze, deze en uiteraard ook deze.

Ik las ook meer boeken, waar “De intrede van Christus in Brussel” van Dimitri Verhulst & “Wij” van Elvis Peeters er toch met kop en schouders boven uit staken. Schrijvers waar men mag naar opkijken. Van die eerstgenoemde nam ik waarschijnlijk zijn hele oeuvre door dit jaar, aanraders van formaat, de éne al wat meer dan de andere.

Ik luisterde dit jaar ook naar muziek, veel muziek. De grootste ontdekkingen dit jaar waren ‘The Gaslight Anthem’, een groep die ik enkel van naam kende, en Chuck Ragan, de ruwe bard met zijn gitaar. Er kwamen dit jaar ook enkele pareltjes van albums uit, te veel om op te noemen, al zijn er hier enkele: Atlas van Parkway Drive, The Go Set van The Go Set, Babel van Mumford & Sons, Comet van The Bouncing Souls, The Good Fight van Hounds & Harlots, House of Gold & Bones van Stone Sour, There’s no leaving now van The Tallest Man on Earth en ga zo maar verder…

Ik speelde ook vorig jaar: “De Roze Ridder” in het gelijknamige stuk van Bart Spaey, een donderpreek/priestermonoloogje tijdens “Theater Lokaal Arriveert” en we improviseerden. Vooral dat laatste was de ontdekking van het jaar: zalig om te doen, grenzen op te zoeken en gewoon ‘los gehen’ op situaties die je opgelegd worden. Dit alles deed ik samen met de fijne bende van de Gregoriusgilde, een bont allegaartje van jong en oud. Jammergenoeg moesten we van enkele van die Gregorianen afscheid nemen in 2012. Het ga jullie goed ginder, see you in the afterlife!

Ik nam in 2012 ook afscheid van Carla, verwelkomde Dolf (de Golf), kreeg een gloednieuwe en schitterende vulpen (Kaweco AL Sport), schafte ik me een tweedehands Galaxy Nexus aan en overtuigde mezelf dat ik na dit alles allesbehalve materialistisch ingesteld ben.

De grootste gebeurtenis dit jaar is echter het feit dat ik vader van onze zoon Raf  geworden ben. Kinderen, ze doen iets met een mens: ze veranderen je leven, ze brengen je dichter bij mensen, ze leren je dat je nog zo veel te leren hebt. 2012 bestond voor Eva en mezelf vooral uit 9 maanden, soms lange maar ook hele leuke maanden. Samen zijn we klaar om die kleine kerel het beste van het beste te geven. Dag na dag.

Voornemens maak ik niet, die vergeet men toch. Wensen geef ik jullie wel: dat de zon mag schijnen op al jullie wegen.
Behalve als je een klootzak bent. Dan wens ik je regen toe. Veel regen.

Op naar 2014!

Ik ga een boek schrijven

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ik ga een boek schrijven. Althans dat maak ik mezelf wijs. Het kan ook zijn dat het een A4 wordt vol onzinnigheden. Want een echt verhaal uitvinden en neerpennen, daar zie ik mezelf nog niet toe in staat. In mijn hoofd wel, maar als het allemaal op papier moet komen, dan slaan de twijfels toe.

Een boek schrijven is niet zomaar een boek schrijven. Je moet een plot hebben, een personage uitwerken en een doel hebben. Ik heb dat alles niet, of toch niet helemaal. De voorbije weken heb ik veel nagedacht: een personage, zijn trekjes, zijn sterke en zwakke kanten, zijn karakter, … Ik denk dat ik het allemaal heb. Maar dan heb je nog geen basis om een boek te schrijven. Wat ik op dit moment heb, is een karikatuur van mezelf en een writer’s block.

Al na de eerste regels. Want ja, ik ben er wel degelijk aan begonnen: na weken vol inspiratie, een hoofd dat om loopt en goesting, ben ik er echt aan begonnen. Verse koffie, geen muziek, geen storende pop-ups op mijn scherm en schrijven. Want dat hoor je te doen als je je schrijver waant: schrijven!

Ik schreef en wiste mijn woorden, begon opnieuw en ging terug naar af. In mijn hoofd leek het allemaal zo gemakkelijk. Misschien zit mijn timing vandaag barslecht. Of is de koffie te weinig sterk. Of de inspiratie zoek, dat kan natuurlijk ook.

Een schrijver ben je om je woorden, niet om de gedachte dat je er een bent. Zo veel is al duidelijk.