De Heideroosjes – Cease Fire

‘Ik ga iets moois verlaten, overwin m’n vrees.
Maar ieder offer dat ik bracht, is het waard geweest.’

De opener van de nieuwe Heideroosjes ‘Cease Fire’ is duidelijk: dit is hun laatste werkstuk. Een laatste spasme punk dat uit hun gitaren, drum & kelen knalt. Na 22 jaar houden ze er mee op, dus moet dit hun testament zijn. Een laatste muzikale erfenis die ze ons nog willen meegeven. Je voelt dat de jaren die ze samen beleefden aan hun ribben zijn bleven kleven. De eerste single ‘Weg van de meeste weerstand’ schetst een mooie geschiedenis als band met hun overwinningen, maar eindigt met toch een wrange nasmaak ‘omdat ’t nooit meer mooier wordt, dan het ooit was’.

De Rozen zijn in de loop van hun jaren gegroeid als band en dat merk je ook in hun muziek. In ‘Cease Fire’ voel je een constante retrospectie naar hun nog niet afgesloten geschiedenis als band. Het album raast als een sneltrein over je heen van de sterke opener tot de afsluiter en daarbij schuwen ze als vanouds wat hedendaagse controversiële thema’s niet. Burka Blues schetst het beeld van een ‘onmogelijk’ liefde, terwijl ‘Utoya Dreams’ een nog niet vergeten drama troost.

‘Dreams do not die, you can’t kill them. Dreams only die if we let them’.

Het toont dat de Heideroosjes nog steeds een band zijn met het hart op de juiste plaats, die de gevoelige snaren kunnen raken als ze dat willen. Het valt me op dat er veel Nederlandstalige nummers op het album staan. Of je dat een goeie zaak vindt of niet, maak je zelf maar uit als je het album beluistert. Mij kunnen ze alleszins bekoren. ‘Cease Fire’ is een mooie aanwinst waar sterke, typische Heideroosjes nummers op staan. Jammer dat ze er mee ophouden. Gelukkig gaan we nu donderdag in de Kreun nog even ‘knetterhard’. En de laatste doet het licht uit.

O Heideroosje…

De Heideroosjes houden het voor gezien. Het doek valt. Wat ooit was, is niet meer. Althans binnenkort toch. Op hun website kondigen de 4 heren aan dat ze nog één keer samen de studio induiken en een plaat opnemen, symbolisch getiteld ‘Cease-Fire’, staak-het-vuren. Nog één keer zullen ze met scherp schieten, nog één keer de Lage Landen onveilig maken en dan zit het er op: huisje-tuintje-boompje en nog even nagenieten van het succes. Op straat de hand opsteken naar een puistige puber met een ‘I’m not deaf, I’m just ignoring you’-shirt en terecht voldaan terugkijken op de vorm die ze aan punk gaven.

De vriendschap is belangrijker dan de druk die ze als band ondergaan. Te begrijpen. Het leven ‘on the road’ is volgens mij niet te onderschatten. Van België over Zuid-Afrika terug naar Nederland. Another night, another show. Home is where the hearth is, hearth is where the road is. Iedereen zoekt zijn plekje in dit bestaan en de Heideroosjes maken alleszins deel uit van het bestaan van velen. Ook dat van mij.

22 jaar. Tweeëntwintig jaar. Wie doet het hen na? Ze spelen al langer muziek dan het bestaan van menig fan. Hoe je het ook draait of keert, de Heideroosjes zitten gebrand in ons collectieve geheugen. Diep van binnen zijn we allemaal United Scum en denken we vol leuke herinneringen terug aan de tijd dat Sjonnie & Anita nog gelinkt werden aan gokkasten, mayonnaise en frieten.

Marco, Frank, Fred en Igor, ik kijk alvast uit naar het nieuwe album. En naar de laatste tour. We zullen er zijn, voor de laatste keer.

We’re just us, UNITED SCUM!
Have a right to speak, UNITED SCUM!
Call us what you want, UNITED SCUM!
Can’t break us down, UNITED SCUM!