Soms denk ik: ik moet toch eens iemand tegenspreken. Zoiets brengt vuur in de conversatie en je krijgt er – nog mooier – vijanden door.
Gerrit Komrij
Romeo’s en jagersworst
Gisteren was het een lokale hoogdag in een naburig dorp. Je hebt hoogdagen waar heiligen voor gestorven zijn en je hebt er als deze: dorpsfeesten waar de Romeo’s komen optreden. Dat is een vergelijking die niet opgaat, maar een mens moet wat. Het feest was al van vrijdag aan de gang en de vermoeidheid was bij de meeste tegen het uur van aanvangst al terug weggedronken. Ik had besloten de zondag nuchter door te brengen. De zaterdagavondglazen waren diep en ik keek er in. Mezelf laten vangen, het overkomt de besten. Half dronken is een gebrek aan karakter, daar is ook iets van waar.
Strak in het pak, witte microfoon en al even hagelwitte glimlach, bestegen de drie vrouwenharten-sneller-doen-kloppers het podium. Ze waren kopieën van zichzelf en ik was nuchter. Vol jolijt kweelden ze de nieuwe Vlaamse hymne ‘Vlaanderen Feest’. Hun gemaakte glimlach, de obligatoire reclameboodschappen tussenin, de zon en mijn nuchterheid vloeiden samen op deze hoogdag. Ik dronk bruisend water tegen de dorst en verzonnen cola voor de goesting. Rondom mij was een uitzinnige menigte uit zijn dak aan het gaan, verloren brave huisvrouwen even hun beschaafde kant en zochten verloren echtgenoten elkaars gezelschap of het EK op. Ik liet het hele tafereel gebeuren en keek er naar.
Drie eigen nummers lang en heel wat medleys verder, kwamen we uit waar we begonnen waren. Nog één keer de nieuwe single uit de nieuwe cd. Nog één keer ‘Vlaanderen Feest’ en kwelende, kwijlende vrouwen. En dan zou het voorbij zijn. Nuchterheid is een kwelling.
Ik besloot mezelf te belonen met een jagersworst in frietvet, omdat ik dit overleefde. Calorieën als magere troost. Terwijl ik vakkundig niet morste en het geheel van andalouse voorzag, waren de gladde jongens verdwenen. De boterham verdiend, op naar het volgend volksfeest.
Één van de organisatoren kwam trots bij me staan:
“Sympathieke kerels hoor,” glunderde hij. “Helemaal geen dikke nekken.”
Ik glimlachte beleefd.
“Weet je,” zei hij aanvullend, “die linksen houdt van dikke borsten. Vrji kirls wi!”
“Viva de Romeo’s,” grapte ik.
Hij gaf me gelijk terwijl ik de laatste hap jagersworst meester maakte.
Het was een fijne dag geweest.
Bacon
Mmmm, bacon!
Vaarwel Carla!
Ooit schreef ik hier teksten die zwaarmoediger klonken dan ze in werkelijkheid waren. Over zorgen en afscheid nemen van mijn mossel, hersenspinsels van mijn brein. Deze tekst is anders, dit gaat over iets wat mij deze week wel echt persoonlijk geraakt heeft: Ik verkocht mijn wagen. Mijn eerste wagen ooit, niet zomaar een automobiel dus. Een 24 jaar oude VW Transporter T3, 1.7 KY Diesel, eerste inverkeersstelling 17/11/1988.
Ik reed met haar mijn eerste kilometers toen ik pas mijn rijbewijs had. Dat ging moeizaam, vooral omdat de handrem nog opstond. Ik was met haar het buitenbeentje op school waar ze trots de parking sierde tussen de cadeau gekregen wagens van mama en papa. Dat was zij ook, cadeau gekregen. Zelf voorgesteld, dat wel, maar dessalniettemin cadeau. Ze was jaren een werkpaard geweest: eerst bij een loodgieter, dan bij de traiteurzaak van mijn ma. Bij mij mocht ze op rust, haar laatste jaren slijten. Ze kreeg een nieuwe radio, tapijt en een bed met bijhorende gordijntjes. Don’t come knockin when the van is rocking.
Ze was een verlengstuk van mijn persoonlijkheid geworden. Wie Carla zag, zag Jurgen. Omgekeerd gold die uitspraak soms ook. Niemand begreep wat ik in haar roestige aanblik zag. Dat hoefde ook niet, ze bracht me (meestal) op mijn eindbestemming en ze onthaastte me. Aan 90 km/u de wereld ontdekken. Altijd plankgas, vooruit op haar eigen tempo.
Daar komt nu een einde aan. Ze is verkocht. Verkocht aan een kerel met een passie voor VW en wilde plannen. “Ze heet Carla,” zei ik hem. Hij begreep me. Carla wordt vervangen door een VW Golf, een jonger achternichtje. Goed en veiliger voor onze toekomstige spruit, dat vooral. Dat achternichtje heeft alles wat je maar van een auto wenst, al zal ik haar de nodig ervaring zelf moeten bezorgen. Ze heeft nog geen naam, maar dat komt mogelijk wel. Carla is in goede handen, dat weet ik. Maar het zal vreemd doen je te moeten zien gaan, Carla, ook al ben je maar een auto.
Ook al ben je maar een auto…
Vind mij leuk!
Communicatiemens Luk Balcer, online ook bekend als @nozzlechief, schreef een naslagwerk voor lokale politici. Het kleinood is getiteld ‘Vind mij leuk!’ en telt een 40-tal pagina’s, waardoor de term ‘naslagwerk’ misschien wat overroepen is. Maar omdat de inhoud van dit boek de vorm overtreft, zullen we daar zeker niet over vallen.
Doel van het boek is lokale politici bewust maken van het gebruik van sociale media tijdens hun campagne. Het is echter niet de bedoeling geweest een praktische gids en how-to neer te pennen. Veel meer is het Balcer’s bedoeling om politici te laten nadenken over een strategie, doelstellingen en online conversaties in het kader van hun komende campagne.
Toen ik bij de vorige verkiezingsstrijd een Facebookvriendschapsverzoek kreeg van een Kortrijks politicus was dat ongepast. Ik kende de kerel niet en had ook geen belang hem toegang te geven in mijn ‘online privéleven’, al lijkt dat een contradictio in terminis. Enkele privé-berichten heen en weer, leerden mij dat de politicus bezig was met zijn online campagne en daardoor dacht dat ik wel vriendjes wou worden. Fout.
Net om deze fouten gaat het in ‘Vind mij leuk!’: bezint eer ge begint. Zoek een strategie, zet daarvoor verschillende kanalen in en meet achteraf wat de waarde van uw conversaties is geweest. Gedraag je ook online en zie de sociale media als een groot café, daar val je ook niet binnen met de deur om luid over jezelf te praten: ga conversaties aan, respecteer meningen, formuleer oplossingen en verberg je niet achter populistische, holle leuzes.
Ik ben er zeker van dat vele lokale politici nadenken over hoe ze hun online campagne moeten aanpakken. Sommigen zijn er misschien vol goeie moed (en de hulp van het nerdy neefje) al aan begonnen en lopen nu wat verloren. Andere horen misschien de klok maar weten nog niet waar de klepel hangt. Eén tip aan al deze dames en heren: zorg dat je dit boekje te pakken krijgt. Het zet je alvast op de juiste weg! En dat an sich is een mooi begin.
Meer info op www.vindmijleuk.be
Happy Facebook Notification Day
Gisteren was het mijn Facebook Notification Day, ofschoon mijn verjaardag. Ik werd 27 lentes en dat moest gevierd worden. Zoals het jaarlijkse traditie is, deed mijn vriendin Eva weer van ‘kidnappertje’ en werd ik een dag ontvoerd naar plaatsen waar ik nog nooit van gehoord had, maar die altijd de moeite zijn om te ontdekken. Zoals het ook de gewoonte is, gaat dit alles gepaard met de voorafgaande tips. Enkele dagen vooraf kreeg ik van haar een mail met de volgende beelden in: een wekker, een cocktail, een Spaans aandoend huisje en een koets. Ze doet haar best om alles zo vaag mogelijk te houden, maar heeft problemen haar mond niet voor bij te spreken. Het kan ook zijn dat ik nogal doordrijvend ben in mijn vraagstelling. Hoe het ook zij, we trokken de wereld in:
- B&B Snooz-inn (Ham 89 – 9000 Gent)
Eerste halte van de trip was B&B Snooz-inn in Gent. Op wandelafstand van het historische centrum en het Patershol, zorgt deze B&B dat je makkelijk Gent (en zijn vele terrasjes) kan ontdekken, wat we ook deden. Een warm onthaal, een mooi uitgeruste en hyper-moderne kamer met ‘lichttherapie regendouche’, geen tv maar een projector en een king-size bed. Uiteraard mocht het ontbijt niet ontbreken en dat was zeker royaal te noemen, al werd de melk voor de koffie wel vergeten. Kleine foutjes die we maar al te graag vergeven.
- Casa de las Tapas (Corduwaniersstraat 41 – 9000 Gent)
Eten moet een mens ook doen, dus had Eva gereserveerd in Casa de las Tapas. Het kleine restaurantje straalt een typische Spaanse stijl uit, stier voor de deur incluis. Beginnen met een sangria was dus bijna obligatoir. Uit de uitgebreide menukaart kozen we één tapas-gerecht als ‘hapje’ bij de aperitief, maar besloten toch dat we grote honger hadden en gingen resoluut voor een echt hoofdgerecht: zarzuela, een soort vis-schelpdier-tomaat-stoofpot. Helemaal uit mijn comfortzone aangezien ik een echte vlees-eter ben, doch het was likkebaardend lekker. En dat mag je gerust letterlijk nemen.
- Cocktailbar The Mix (Veerleplein 12 – 9000 Gent)
Een avond in schoonheid afsluiten deden wij in cocktailbar The Mix. Het was niet evident dit kleine cafeetje te vinden, maar eind goed al goed: de dorstigen werden gelaafd. Een niet zo uitgebreide cocktailkaart maar de geruststelling dat alles huisbereid en vers was, zorgde voor een geslaagd begin. De zomerse muziek en de glimlach van de eigenaar zorgden voor de afwerking. De cocktail die witte rum met bruine rum combineert, smaakte naar meer al sloeg de vermoeidheid toe. B&B-waarts, moe maar voldaan. En het was nog maar maandag.
- Kamarama (verschillende locaties – 8800 Brugge)
Na Gent trokken we richting Brugge, waar we de tentoonstelling ‘Kamarama’ bezochten. Obligatoir hadden we vooraf nog een terrasje gedaan, een mens kan namelijk geen dorst blijven hebben. De tentoonstelling, samengesteld door curator Kamagurka, toont een uitgebreide waaier aan schilderijen, tekeningen, olie op doek en nog meer van dat. Ik ben geen grote kunstkenner, verre van, maar was toch zeer benieuwd naar de werken die me echt wel aanspraken. Als ware kunstkenners flaneerden we door de galerij: bril afnemen, dichterbij kijken, bevestigend knikken, alles er op en er aan. Naast deze collectie in de Garemijnzaal, konden we ook nog terecht in het Arentshuis waar enkel werk van Kama himself werd tentoongesteld. Op bepaalde dagen kon je de kunstenaar himself aan het werk zien, maar dinsdag was dat dus niet het geval, al kon je zijn artistieke sporen duidelijk nog zien.
I had a blast. Dankzij zo’n verjaardagen word ik graag een dagje ouder. Op naar 29 mei 2013! 🙂
Zon, Jupiler en parking
Gisteren deed ik boodschappen. Dat gebeurt niet zo vaak, maar als het gebeurd dat ik mijn vriendin vergezel, dan ben ik meestal chauffeur. Ik rij graag met de auto en het is mijn steentje dat ik bijdraag. Parkeren doe ik dan ook, ik vind dat niet meer dan normaal. Er waren nog 2 parkeerplaatsen vrij dicht bij de ingang van de supermarkt: een gewone plaats en een plaats voor mensen met een parkeerkaart. Je weet wel zo’n blauw vak met een rolstoel op geschilderd, je kan er niet naast kijken. Ik parkeer dus op de gewone parkeerplek en vind dat wederom niet meer dan normaal.
Na het winkelen en tijdens het inladen, merk ik dat naast onze wagen een andere geparkeerd staat. Schuin in het vak gereden, Mercedes, blauw parkeervak, het moest duidelijk snel gaan. An sich ben ik vrij voor rechtvaardigheid, vooral als het over parkeren op blauwe vakken gaat. En nog meer als je geen parkeerkaart liggen hebt. Mijn bloed kookt, door het weer en het asociale gedrag van de Mercedes-rijder. Als u mijn parkeerplaats neemt, neem dan ook mijn handicap, weet je wel?
Toen ik wegreed, zag ik een dame haar Mercedes vullen met Jupilerblikken. Honderden Jupilerblikken. Dorstig weer, bierpromotie, u vult zelf wel aan. Zou ik stoppen en wijzen op het onrecht, zeggen dat er 10 m verder nog meer parking is, dat ze moet rekening houden met anderen en dat ze niet moet denken omdat ze met een Mercedes rijdt dat ze zich alles kan permitteren? Van terecht tot kortzichtig, in 10 seconden, ik kan het allemaal.
Nee, dacht ik bij mezelf, rij verder en laat het. Alcoholiekers hebben ook een beperking, al is daar nog geen parkeerkaart voor.
Gregorius Improviseert
Zes acteurs en actrices spelen wat het publiek wil. Ze beantwoorden uw vragen, reageren op uw wensen en voeren de meest bizarre opdrachten uit.
Kortom: Gregorius brengt drie totaal verschillende, hilarische en van de pot gerukte voorstellingen. U moet het meegemaakt hebben om het te geloven.
Vrijdag 29 juni
Voorstellingen om 19u30, 20u30 en 21u30
Kiosk voor Dwarsschuur – Peperstraat – Gullegem
Inkom gratis. Bar voor de dorstigen.
Meer info via Jan Vanaudenaerde
Acteurs: Kelly Noyelle, Céline Gossieaux, Emmy Dejaeghere, Jurgen Holvoet, Willem Van Hecke & Elias Callewaert onder het toeziend oog van Jan Vanaudenaerde.
Laat weten dat u aanwezig bent op onze Facebook event pagina of bekijk de foto’s van de voorafgaande workshop.
Ubuntu
Ik was deze avond alleen thuis en wat doet een mens dan? Juist, aan de fles! Euh neen, helemaal niet. Een mens als ik gaat klooien met technologie. Enerzijds omdat het mij best interesseert, anderzijds omdat mijn vriendin het tijdverlies vindt en zij toch niet thuis was.
Een oude laptop, Coca Cola, droge worstjes en Ubuntu. Meer was er niet nodig om mij even zoet te houden. Het installeren van de laatste versie van Ubuntu is meer dan dummyproof en na wat geduld kon ik mijn pc herstarten: dualboot Windows/Ubuntu.
De eerste indrukken van Ubuntu zijn goed: Het systeem loopt vlotter dan Windows, boot heel rap en zit vol met pre-installed apps: mail, Twitter, Dropbox, … Tot nu toe werkt alles vlot, al ben ik iets minder enthousiast over de schermresolutie die ik kan kiezen, alles ziet er namelijk wat uitgerokken uit.
Overall lijkt Ubuntu mij een kruising tussen Windows en Mac, al kan dat gewoon ook mijn eerste indruk zijn. Ik kijk er alleszins naar uit om het systeem wat verder te testen.
Maar nu niet.
Later.
Nu ga ik aan de fles, dat heb ik wel verdiend.
Mijn domein
Op een dag nader je de 900 volgers en dat moet gevierd worden, moet Jimmy Cappaert van Priorweb gedacht hebben. Zoals wel vaker gebeurd, ging Jimmy bij 900 volgers gratis domeinnamen uitdelen. Deze morgen was het zo ver.
Gratis domeinnamen uitdelen, an sich geen slechte marketing- en verkoopszet. Priorweb krijgt er van mij gratis en voor niets deze blogpost voor terug en kreeg ook deze middag een tweet om mijn appreciatie te tonen. Bovendien zit de kans er wel heel dik in dat ik na dit jaar voor niets, ook wel eens een domeinnaam (of meer) voor iets zal nemen. Puik gezien.
Er is helemaal niets mis met ego dus ben ik vanaf vandaag de trotse bezitter van www.jurgenholvoet.be en an sich is dat niet zo bijzonder, ik ben er best wel blij om!