Eén blog per dag

Enkele weken geleden lanceerde Flanders DC de website ‘Eén idee per dag‘ waar mensen uitgenodigd worden om dagelijks 1 idee te formuleren. Niets meer, niets minder. Creativiteit stimuleren en al, zeer nobele queeste, zeer leuke ideeën ook. Het formuleren van 1 idee per dag echter, is moeilijker dan het lijkt zodat mijn ‘winning streak of ideas’ niet verder reikt dan 1 idee. Dat is geen schande denk ik dan, maar trots ben ik er ook niet op.

Begin dit jaar heb ik me voorgenomen om meer te gaan schrijven, tot daar aan toe. Voornemens zijn leuk, geen mens die zich er aan houdt. Eén idee per dag werkt, dus waarom zou één blog per dag niet werken?

Goed, we beginnen er dus aan. Vanaf vandaag zal ik proberen mijn blog dagelijks te updaten met een eigen geschreven tekst.  De eerste input kwam van Michiel Sallaets:

Laat deze blogpost als eerste in de rij tellen, morgen komt er dus een post over Guido Belcanto aan. Guido Belcanto dan nog, jolijt!

Lief klein konijntje

Ik reed onlangs een konijntje dood. Een lief klein konijntje. Dood. Buiten mijn wil om, maar desalniettemin dood. Ik reed op de autosnelweg en uit het niets springt uit de graskant een piepklein konijntje de weg op, kijkt mij even in de ogen en pats. Niets meer, dood en verderf. Een lief klein schattig konijntje herleid tot een plat schijfje pluizigheid. Binnen enkele dagen vliegjes op zijn neus.

Geen pruimen, geen grootmoeders wijze, geen toekomst. Gekatapulteerd of verenigd met het wegdek, niemand kan het met zekerheid zeggen. Treurende moeren en rammelaars langs de weg. Een klein boeketje paardenbloemen herinnert aan het pijnlijke leed. Ik pink een traantje weg als ik langs de plek des onheils passeer. Zo jong, zo pluizig.

Nu goed, het kon uiteraard ook ééntje van de suicide bunnies zijn. Wel, in dat geval: no problem mate, glad I could be of any service!

Twee

Twee jaar geleden had ik een date. Het meisje zat te wachten aan het station, verzonken in gedachten en in de berichten op haar telefoon. We gingen wat drinken. Zo doe je dat op dates, zo hoort het. Je praat, je kijkt, je luistert, je drinkt. Het was niet onze eerste date, die was pas de dag nadien. Filmpje kijken. “Mr Nobody”. De film was bijzaak. Zij was hoofdzaak.

And I think that I just fell in love with you…
Tom Waits

De dag na de film stuurde ik haar een bericht. ‘Wat doen we vandaag?’ vroeg ik haar. We gingen naar zee. Uitwaaien, vliegers kijken en beseffen dat zij en ik plots ‘wij’ waren.

Carla

Vorige week werd ik in mijn gat gepakt. Nu ja, niet ik, maar mijn wagen. En wie mij achterbumper kent, weet dat de aanrijder het onderspit moest delven. Ik rij namelijk met een Volkswagen. Niet zomaar een Volkswagen, maar een Volkswagen Transporter van het jaar ’87. Een T3 in de volksmond. Of ook wel ‘camionette’ genoemd. Het is een oude bestelwagen, of liever ‘ze’ is oud. Want mijn wagen is vrouwelijk. Ze heeft zelfs een naam. Carla.
Carla is geen wagen zoals alle andere. Ze heeft een verhaal, een historie. Elke deuk in haar roestige carrosserie vertelt een verhaal. Van die keer dat ze bij het parkeren iets te vlot de parkeerplaats inreed. Of van die keer dat ik mijn draai iets te kort inschatte. Ze heeft charme, gordijntjes, een ingebouwd bed en de motor achteraan. Gelijkenissen met Porsche, kwaliteitskenmerken.
Maar het gaat niet altijd even goed met haar. Ze is een dame op leeftijd met alle kwaaltjes van doen. Ze kan best tegen een stootje, dat wel, maar een mens probeert het toch te vermijden. Vorige week lag echter niet in mijn handen. In haar gat gepakt dus. Door een kerel die Dieter heet en in een equivalent van een koekendoos op wielen reed. Hij gaf me zijn telefoonnummer maar ik vrees dat een tweede date er niet zal in zitten, Dieter. Mijn Carla is een klassedame die zich niet in haar gat laat pakken. Toch niet bij een eerste kennismaking. Gelukkig maar.

24u minikabaal

image

Ik hou van wedstrijden. Vooral als ik bij de winnaars ben. Olympische gedachte, allemaal goed en wel maar het levenis aan de winnaars. Zo won ik onlangs in de valentijnsuitzending van de technologiepodcast Tech45 een Logitech Mini Boombox. Dat deed ik met het nummer ‘Het geeft niet’ van De Willies. Een valentijnskraker van jewelste.
Vorige week kreeg ik mijn nieuwe gadget in de bus, dus was het de moment om het ding eens aan een grondige test te onderwerpen. De 24 uren met de Mini Boombox dus:

9u: aankomst op kantoor. Even vlug linken met de Android, Windows en Mac die ik in mijn buurt staan heb. Alles loopt heel vlot en de klank die ik uit het kleine ding krijg, is verbazend goed. Het geluid is stukken beter dan wat mijn laptop produceert en de combinatie met Spotify moet me zeker de dag door krijgen.
18u: wagen in en even de handsfree functie testen. De Mini Boombox kreeg een mooi plaatsje op het dashboard en de stem aan de andere kant klinkt helder. Ik ben iets minder goed te begrijpen aan de andere kant, maar dat kan ook aan mijn lawaaierige auto liggen. Ik bel volgens de regels en dat is al heel wat.
18u15: onderweg naar huis ook even wat podcasts luisteren, iets wat ik anders doe via mij smartphone en de bijhorende headset. Ik heb me altijd afgevraagd of dit wel mocht, maar hier moet ik me dus geen zorgen meer over maken.
19u00: aardappelen schillen met de deuntjes die op de iPad staan
22u: ons moeder belt, even handenvrij opnemen via de Boombox, waarom niet?

Out of the box liet de batterij, bij toch wel intens gebruik, mij niet in de steek. Dankzij de mini-jack aansluiting kan ik ook makkelijk toestellen aansluiten die niet over Bluetooth beschikken en zijn grootte maakt het heel makkelijk om hem over mee naar toe te nemen. Iets wat ik dus ook zal doen.

Bedankt Tech45 en Logitech. Hier ga ik ongetwijfeld veel plezier aan beleven.

Applaus

20120322-162526.jpg
Het raampje waar ik door tuur, bevriest langzaam maar zeker. Ik probeer kalm te blijven, zo doet de rest het ook. Onder mij schilderen de besneeuwde bergtoppen zich af als pluizige vlekken verbonden door onverklaarbare rechte witte lijnen. Ik gok op besneeuwde wegen. Naast mij slapen de vrouwen knikkebollend de ontbrekende rest van hun nacht weg. Mond open, mond dicht, de diversiteit aan slaapgewoonten is boeiend. Slapen kan ik niet. Door de overdaad aan beenruimte zit ik dubbelgevouwen achter de stoel van mijn medepassagiers. Ik drink koffie die ik duur betaalde. Jim Carrey speelt met pinguins en de tijd tikt langzaam maar zeker verder. Observeren is de kunst van het bezighouden. Kijken naar wat er gebeurt om zo de niet van verveling een eenzame en hoge dood te sterven.
Onze piloot heeft een naam waarvan ik de voornaam niet van de familienaam kan onderscheiden en toch zal ik straks voor hem applaudiseren. Hij die dit tonnenzware gevaarte met veel gemak de lucht in en terug op de grond kreeg. Hij verdient dat. Ook zal ik een beetje applaudiseren omdat het hoort, de traditie en zo. Ik hou daar wel van. Bovendien is het mooi weer, daar word een mens vrolijk van.
Straks zal ik alcohol drinken, dat vind ik ook traditie. Aankomen en blij zijn. Lokaal gerstenat proeven en hopen dat het te drinken valt. We zijn verwend en veel gewoon. Ook zal ik zitten en kijken. Tijd verdoen om tijd te verdoen, observeren als ultieme bezigheidstherapie.
Maar eerst applaudiseren. Mijn god, wat hoop ik dat ik straks mag applaudiseren.

Goesting in SM

Over ‘social media’ is al veel geschreven of gezegd geweest en de zelfverklaarde social media experts maken de laatste jaren furore. Moeten we dan allemaal technologie-whizkids zijn om van deze media gebruik te kunnen maken? Helemaal niet, een portie gezond verstand en ‘goesting’ volstaan om er mee te beginnen, vertelt Stefaan Lammertyn in zijn boek ‘Succesvol met sociale media‘. Lammertyn is zaakvoerder van een West-Vlaams online communicatiebureau en sinds enkele jaren een intensieve gebruiker van social media. Aangezien hij vaak in contact komt met KMO’s, merkte hij algauw dat er nood was aan een houvast op vlak van social media. Die houvast was er wel volgens hem, maar niet op maat van de zelfstandig ondernemer. Het heft in eigen handen dan maar met ‘Succesvol met sociale media’ als gevolg.

In zijn gids probeert Lammertyn door het bos de bomen te zien en schetst hij kort een beeld van de verschillende netwerken en kanalen die je als ondernemer kan gebruiken. Het geheel is doorspekt met eigen ervaringen, handige tools & persoonlijke getuigenissen die Lammertyn sprokkelde bij klanten en contacten via, hoe kan het ook anders, sociale netwerken. De sappige taal die de Kortrijkzaan hanteert in zijn lezingen kan je bijna horen als je het boek leest. “Een goed spreker is een goed schrijver” hoeft dan niet altijd waar te zijn, toch merk je dat Lammertyn dezelfde woordspelletjes en droge humor gebruikt wanneer hij de pen ter hand neemt. Het zorgt er allemaal voor dat #SM4KMO vlot wegleest.

Sociale media zijn normaal geworden, maar werken niet altijd als je er niet consequent en goed mee omspringt. De KMO’s die vroeger een website wilden, klopten aan bij het neefje dat ‘wel met dat internet overweg kon’. Aanwezig zijn was toen de boodschap. Nu zien zij al in dat zonder strategie deze investeringen een verloren zaak zijn. Met deze analogie probeert Lammertyn duidelijk te maken dat we ook echt over onze social media inspanningen moeten nadenken. Aanwezig zijn is de boodschap, maar goed aanwezig zijn het doel.
In de eerste plaats is dit boek geschreven op maat van de digitale leek. Voor zij die wel al over Twitter gehoord hebben maar nog niet weten wat tweeten is. Het zal hen nieuwsgierig maken en de verschillende vooroordelen die ze mogelijk hebben, ontkrachten. Maar ook als ‘digital native’ is deze gids een vlot weglezertje: je krijgt inzicht hoe iemand anders zijn social media beleid aanpakt, ontdekt mogelijk een nieuwe applicatie of je kan je verdere honger stillen met de uitgebreide bibliografie achteraan het boek.

“Succesvol met sociale media” door Stefaan Lammertyn is verschenen bij Die Keure en telt 131blz. Deze recensie werd geschreven voor DMIX Magazine, het communicatieplatform van de BDMA.