writer’s block – Pointless mutterings

Ik had mezelf wijsgemaakt dat het dringend tijd werd nog eens iets te gaan schrijven. Je profileert je als mens die met woorden overweg kan maar maakt die illusie niet meer waar, had ik tegen mezelf gezegd. Dat ik de naam blogger of schrijver helemaal niet waardig was, foeterde ik nog. Ik boog toen neergeslagen m’n hoofd omdat ik wist dat ik gelijk had. Nederigheid door de woorden die maar niet kwamen en de aanblik van het lege blad. De knipperende cursor maakt geen lawaai maar elke knipper doet pijn aan mijn oren. Hij zegt me wat ik wel en niet kan. Maar vooral dat laatste. Knip. Knip. Knip. Vooral dat laatste.

Naast me vertelt Jake Bugg dat hij het allemaal al gezien had. Ik geloof hem helemaal niet. Je kan het nooit allemaal gezien hebben, toch niet in dit leven. Ik drink van mijn koffie en staar door het raam. Schrijven is an sich een eenzame bezigheid. Je bent alleen met de stem in je hoofd en observeert de dingen. Het is maar als je de dingen ziet die er niet zijn en de stem je hoofd vult met geroep, dat het blad zich vult. Knip. Knip. Knip. Maar niet vandaag.

Vandaag schijnt de zon en fluiten de vogeltjes. De dag is al perfect. Ik moet niet proberen hem nog perfecter te maken met woorden die toch niemand leest.

Ik ga een boek schrijven. Althans dat maak ik mezelf wijs. Het kan ook zijn dat het een A4 wordt vol onzinnigheden. Want een echt verhaal uitvinden en neerpennen, daar zie ik mezelf nog niet toe in staat. In mijn hoofd wel, maar als het allemaal op papier moet komen, dan slaan de twijfels toe.

Een boek schrijven is niet zomaar een boek schrijven. Je moet een plot hebben, een personage uitwerken en een doel hebben. Ik heb dat alles niet, of toch niet helemaal. De voorbije weken heb ik veel nagedacht: een personage, zijn trekjes, zijn sterke en zwakke kanten, zijn karakter, … Ik denk dat ik het allemaal heb. Maar dan heb je nog geen basis om een boek te schrijven. Wat ik op dit moment heb, is een karikatuur van mezelf en een writer’s block.

Al na de eerste regels. Want ja, ik ben er wel degelijk aan begonnen: na weken vol inspiratie, een hoofd dat om loopt en goesting, ben ik er echt aan begonnen. Verse koffie, geen muziek, geen storende pop-ups op mijn scherm en schrijven. Want dat hoor je te doen als je je schrijver waant: schrijven!

Ik schreef en wiste mijn woorden, begon opnieuw en ging terug naar af. In mijn hoofd leek het allemaal zo gemakkelijk. Misschien zit mijn timing vandaag barslecht. Of is de koffie te weinig sterk. Of de inspiratie zoek, dat kan natuurlijk ook.

Een schrijver ben je om je woorden, niet om de gedachte dat je er een bent. Zo veel is al duidelijk.