2012 is dood, lang leve 2012!

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Het is nooit te laat om nog over het verleden te praten. De lijstjestijd is dan wel voorbij, het nieuwe jaar gevierd, de champagnekurken geknald en het vuurwerk afgeschoten. Toch was 2012 een jaar waar veel gebeurd is, waar goede voornemens werden gemaakt en waar sommige toch werden gerespecteerd. To whom it may concern:

Ik schreef in 2012 meer dan in 2011. 54 blogposts in 1 jaar, dat is een gemiddelde van net iets meer dan 1 per week. Ik ben daar best tevreden over, een mooi gemiddelde. Lezers waren er ook, gelukkig maar: gemiddeld 15 views per dag. Dat is niet veel en tegelijk toch wel. Topposts waren deze, deze en uiteraard ook deze.

Ik las ook meer boeken, waar “De intrede van Christus in Brussel” van Dimitri Verhulst & “Wij” van Elvis Peeters er toch met kop en schouders boven uit staken. Schrijvers waar men mag naar opkijken. Van die eerstgenoemde nam ik waarschijnlijk zijn hele oeuvre door dit jaar, aanraders van formaat, de éne al wat meer dan de andere.

Ik luisterde dit jaar ook naar muziek, veel muziek. De grootste ontdekkingen dit jaar waren ‘The Gaslight Anthem’, een groep die ik enkel van naam kende, en Chuck Ragan, de ruwe bard met zijn gitaar. Er kwamen dit jaar ook enkele pareltjes van albums uit, te veel om op te noemen, al zijn er hier enkele: Atlas van Parkway Drive, The Go Set van The Go Set, Babel van Mumford & Sons, Comet van The Bouncing Souls, The Good Fight van Hounds & Harlots, House of Gold & Bones van Stone Sour, There’s no leaving now van The Tallest Man on Earth en ga zo maar verder…

Ik speelde ook vorig jaar: “De Roze Ridder” in het gelijknamige stuk van Bart Spaey, een donderpreek/priestermonoloogje tijdens “Theater Lokaal Arriveert” en we improviseerden. Vooral dat laatste was de ontdekking van het jaar: zalig om te doen, grenzen op te zoeken en gewoon ‘los gehen’ op situaties die je opgelegd worden. Dit alles deed ik samen met de fijne bende van de Gregoriusgilde, een bont allegaartje van jong en oud. Jammergenoeg moesten we van enkele van die Gregorianen afscheid nemen in 2012. Het ga jullie goed ginder, see you in the afterlife!

Ik nam in 2012 ook afscheid van Carla, verwelkomde Dolf (de Golf), kreeg een gloednieuwe en schitterende vulpen (Kaweco AL Sport), schafte ik me een tweedehands Galaxy Nexus aan en overtuigde mezelf dat ik na dit alles allesbehalve materialistisch ingesteld ben.

De grootste gebeurtenis dit jaar is echter het feit dat ik vader van onze zoon Raf  geworden ben. Kinderen, ze doen iets met een mens: ze veranderen je leven, ze brengen je dichter bij mensen, ze leren je dat je nog zo veel te leren hebt. 2012 bestond voor Eva en mezelf vooral uit 9 maanden, soms lange maar ook hele leuke maanden. Samen zijn we klaar om die kleine kerel het beste van het beste te geven. Dag na dag.

Voornemens maak ik niet, die vergeet men toch. Wensen geef ik jullie wel: dat de zon mag schijnen op al jullie wegen.
Behalve als je een klootzak bent. Dan wens ik je regen toe. Veel regen.

Op naar 2014!

Nu moet je op!

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ik speel toneel. Dat is muilen trekken op commando, met publiek dat naar je kijkt. Zo ervaar ik het toch. Het is een uitlaatklep om de echte wereld achter je te laten. Je kruipt in de huid van iemand anders. Een iemand anders die soms toch verdacht veel trekjes van jezelf heeft. Je deelt lief en leed met je medespelers, tot soms wel vier avonden per week. Het is een hobby als een andere, maar het is een intense hobby. Je geeft het beste van jezelf en je hoopt dat dat voldoende is. Je repeteert maanden om het in één weekend eens voor ‘echt’ te kunnen doen.

En dan is het zo ver, de dag van de première. Je loopt rond als een kip zonder kop omdat je weet dat het die avond moet gebeuren. Je mag nu geen fouten maken, niet meer struikelen over de woorden waar je altijd mee sukkelt, niet meer vloeken als je je tekst kwijt bent.
Je kijkt de lege zaal aan, hoort het publiek in de foyer en denkt: “Waarom doe ik dit toch allemaal?!”.

En dan is er geen weg meer terug, de zaal loopt vol, de lichten dimmen en de spot gaat aan. Er is geen weg meer terug, nu moet je op, nu je woorden, nu je rol, nu je andere zelf.
Nu. Er is geen weg meer terug, speel!

Speel. En geniet.

Kinky zolderlingen

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Dat het lang geleden was dat ik nog eens toneel keek. Zo lang zelfs, dat ik het mezelf niet meer herinner wanneer de laatste keer was. Toneel is een actieve bezigheid geworden, geen passieve. Het was daarom ook dat ik benieuwd was de wondere wereld van Kinky & Co binnen te treden, gisteren in het pittoreske Rumbeke of all places. Zaal Den Hazelt is er eentje die zo uit de jaren ’80 komt, sanseveria’s en christusbeelden incluis.

Kinky & Co is een toneelvereniging weggesneden uit het hart van die andere Rumbeekse toneelgroep. Om de heren en dames zelf eens te citeren:

Kinky en Co wil fris en leuk theater brengen, weg van oudbollige theoriën en visies uit verlopen decennia. Wij willen geen oude Volvo worden met een VTM sticker, een nummerplaat met vijf kentekens en met vliegen die op de achterruit kleven. Een toneelvereniging moet de kijkers ernstig nemen door een kleine inspanning van ze te verwachten.

Ook dat nog, een inspanning. En ik die al geen zittend gat heb…
Nu goed, al deze vooroordelen tegaar, begonnen we er aan: Zolderling, een verhaal over 3 zonderlinge kinderen die alledrie een band hebben met hun zolder en elk door hun eigen leven ploeteren: meisjes, scheidende ouders, psychiaters, pesters, de eerste kus, vissen die uit de lucht vallen en ga zo maar door. Een schitterend verhaal, gebracht door 9 spelers (3 x 3) en een souffleuse die midden op de scène zit. Schitterende outfits, 3 keer 3 keer gelijk, mooie woordspelletjes, prachtige dialogen, ontroerende monologen en geluidseffecten die er pal op zitten.

Acteurs die duidelijk niet aan hun proefstuk toe zijn, maar het publiek kunnen bespelen met de cliché lach en een traan. Of bulderlach en pruillip. Expressie en mimiek hebben ze bovendien, die dames en heren van Kinky & Co. Een goeie geluidstechnieker ook.

En die regisseur van hen… Tjah, wat kan je er van zeggen? Die Jan Vanaudenaerde, dat hij boos wordt als zijn naam fout geschreven wordt, dat wisten we al. Dat hij graag een glas bier drinkt na de voorstelling, we deden al vaker met hem mee. Maar dat hij ons keer op keer blijft verbazen, wel, ook dat hadden we stiekem wel verwacht.

Dank u, Kinky & Co, voor de zalige voorstelling. Ik ben fan!