Tweeps, twunches, tworrel, twips, twitteratie, …

Ik ben er niet aan, aan het vertwitteren van woorden. Het voelt me dunkt een stuk ‘debiel’ aan. Alsof we een koste wat kost een taaltje moeten creëren waar Jan met de pet de inhoud niet van mag kennen. Voor je het weet vergroten we de generatiekloof nog maar wat:

Zoon: Moeder, lieve moeder, ik ga naar een twunch met enkele tweeps van me. En morgen moet ik nog naar een tworrel.

Moeder: Maak je het niet te laat, zoonlief?

Zoon: Nee hoor, moedertje van me, ik tweet je wel wanneer ik er vertrek!

[Deur slaat dicht.]

Vader: Waar heeft ie het over?

Moeder: Zal wel iets met vrienden zijn, maak je maar geen zorgen!

Vader: Volgens mij zijn het drugs. Ik zeg het u, drugs! Of slechter, ‘t is nen homo!

Moeder: ‘t Zal wel zo’n vaart niet lopen, Van Quickenborne doet het ook, schijnt het. En dat is genen homo, en ie doet zeker geen drugs.

Vader: ‘t Zou mij nog niet verbazen moest ie het wel doen! De jeugd van tegenwoordig!

Laat ons gewoon de zaken bij naam noemen, op die manier vermijden we misverstanden. Voor het wel en het wee van onze maatschappij, we hebben al geen regering, laat ons ook elkaar niet verliezen!