Ik heb het de laatste weken niet makkelijk gehad. Altijd al was ik zeker dat ik niet de enige was, maar je leeft toch met een zekere schaamte over jezelf. Zeker nu ook de media aandacht voor het fenomeen heeft, voel ik me bekeken. Het voelt onwennig om het huis uit te komen en het gevoel te hebben dat de ogen in je rug priemen. Alsof ze het zien. Dat je anders bent.
Er zijn feestjes waar ik niet op uitgenodigd word, of waar ik zelf weiger te gaan. Het isolement zorgt ervoor dat je je eenzamer dan anders voelt en benadrukt ook dat je er niet meer bij hoort. Als ik over straat loop, ben ik bang om aangesproken te worden. Ik steek m’n handen in m’n zakken en kijk naar de grond als ik ga winkelen. Laat mij met rust. Ik spreek er ook niet over, hoewel het misschien de beste oplossing zou zijn. Maar waar klop je daar voor aan? Waar vind je gelijkgestemden? Het ligt allemaal zo gevoelig.
Maar vandaag is anders, vandaag doorbreek ik het isolement en schreeuw ik het uit. Ik hoop dat jullie mij er niet voor veroordelen. Ook jij niet, daar op straat. Ik ben een droogveger. Ja, Hilde De Baerdemaeker, een droogveger. Al jaren aan een stuk. Droogvegers zijn ook mensen, Hilde, en proper zijn ze zeker. Geef ons daarom het respect dat we verdienen!