Babybook

Ik google mezelf soms. Daar is niets mis mee. Nu en dan eens je eigen naam door Google jagen leert je dat je vindbaar bent. De content die ik deel is publiek beschikbaar voor iedereen. Niets mis mee, ik deel niets wat het daglicht niet mag zien: bedenkingen, quotes, conversaties op Twitter, foto’s van eten en bier (zoals het hoort), een aangebrande opmerking, … Allemaal vormen ze wie ik ben en wat ik doe. De hele heisa rond ‘wat een (toekomstige) werkgever allemaal niet online vindt’, is me dunkt wat opgeblazen. Mijn online persona is quasi gelijk aan mijn offline persona, dat maakt het je als mens iets makkelijker. Bovendien is het met die persoonlijkheid dat ik op het werk verschijn.

Het voordeel dat wij als ‘eerste-generatie-facebookers’ (wat is dit een zware term) hebben, is dat onze online geschiedenis slechts enkele jaren terug gaat en gelijk loopt aan de opmars van de social media. Waar we echter niet stil bij staan is dat de generatie die volgt een geschiedenis zal hebben die veel uitgebreider is. Plaatsen jullie foto’s van je pasgeborene online? Vast wel, want zo’n nieuws wil je delen, ik deed (uiteraard) hetzelfde… Of stuurden jullie een beeldje van de eerste echo de wereld in? Mogelijk ook, het is een mooie manier om aan te kondigen dat jullie uitbreiding verwachten.

Toch denk ik dat we ons wat moeten inhouden. Facebook lijkt nu al vaak wat weg te hebben van ‘babybook’. Alles wat we delen, blijft. De echo, de volle pamper, de eerste stapjes, … Later zal dit deel gaan uitmaken van de online aanwezigheid van onze kinderen. Ik heb besloten me wat in te houden. Ik deel, maar ik censureer. Niet elke foto die ik maak, hoeft per se online te verschijnen. Ik heb zelf de controle, onze kinderen hebben die (nog) niet…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *