Daar stonden
Ze dan
Rug aan rug
Met de deur
Op een kier
Ze voelden
Hun hartslag
En handen
Klam worden
Een streepje licht
Verheldert
Hun zielen
Buiten spoelt
De regen
Hun vragen
Weg
Woordenvloed
Hij gooide
Z’n woorden
Op tafel
Maar vormde
Geen zinnen
Hij keek enkel
Dacht na
Over vorm
De richting
Die ze uit
Moesten
Maar die avond
Bleef het stil
De woorden
Bleven
Puntloos
De woorden
Zonder zin
Punt
Het was reeds duister
Toen hij de deur
Achter zich
Dichttrok
De sterrenhemel
Wikkelde hij
Om zich heen
Als een soort
Lappendeken
Dat noch raad
Noch warmte bracht
Slenterend door
De lege stad
Zette hij
Voet voor voet
Een stap
In het ongewisse
Woordenloos
Kussend
Praten we
Zonder woorden
Maar met
Dezelfde
Mond
Tong
Lippen
Begrijpend
Voor geen één
Dit gesprek
Zonder taal
Noch spraak
Maar woordenloos
Raken we elkaar
Het diepst
Daar waar
Niemand anders
Komt
Mariakerke
Hij leest
Zij naait
In de verte
Kolkt een monster
Ze zwijgen stil
Wat gelukt lijkt
Op een terras
Zonder zon
Alles is te huur
Four
the wisdom to quit
is all we have
left.
Charles Bukowski
Live
“You have to die a few times, before you can really live.”
Charles Bukowski
Ongesproken
Aangekomen op het punt
Waar er geen antwoorden
Meer voor handen zijn
Stoppen we dan
Met vragen stellen
En twijfel
Of gaan we verder
Naar plaatsen onbekend
Volzinnen vol zin
Of lezen we tekens
Tussen regels door
En snappen we wel
Wat we bedoelen
En op doelen
Maar jammer en helaas
Nooit over onze lippen krijgen
Ode aan de Ars Poetica IV
Poëzie is voor jeanetten
Ik heb het zelf gezegd
Maar toen schreef ik wat verzen
En ben ik zelf gezwicht
Voor woorden en wat rijmen
Voor muzes onbekend
Die woorden voor jeanetten
Een liefde onbemind
[zonder titel]
Van achter haar
Zonnebril kijkt ze
Leest ze m’n gedachten
Maar verbergt de hare
Bang om gelezen te worden
Of voor echt aanzien
Ik tel de uren tot de zon
Plaats maakt voor regen
Om dan te zien hoe ogen
Haar waarheid verraden