Dag peter
Wie had er ooit gedacht dat ik je een brief ging schrijven? Ik alvast niet, maar plots is alles anders en schrijven we toch. Met ons gaat alles goed, met de kinderen ook. O ja, dat werk, alles ça va daar. Het zijn de antwoorden op de vragen die we standaard gesteld kregen toen we de schuifdeur van de keuken opendeden en jij aan de keukentafel gebogen boven de krant peilde naar zaken die je belangrijk vond: kinderen, familie, werk.
Je was iemand van weinig woorden, maar woorden die er toe deden: gevat grappig of ernstig gemeend, to the point, zonder veel poespas. Zweeg je, dan was je veelzeggend stil. Of, werd je overstemd door de klank van koers op tv. Dat kon ook, want koers is koers en dat de rapste mogen winnen. Nu blijft het stil. Veelzeggend stil, en in de koers wint nog steeds de rapste.
Bij elk afscheid wordt een herinnering geboren, las ik deze week. Er zit waarheid in, want herinneringen houden je springlevend. Zo is ‘de wilde bosscheet’ opnieuw verschenen en doet de anekdote ons nog steeds lachen. ‘Sjjjtt, stil, luister goed’ en wij maar sjjjtt en stil en luisterend goed. Tot ‘de wilde bosscheet’ onze kinderlijke stilte doorbrak en veelzeggend stil gevat grappig werd. Of hoe je van Palm kalm blijft en we samen hetzelfde glas heften op familiefeesten en je zag dat het goed was. En of we boven het licht wel goed hadden uitgedaan (ja, dat deden we, telkens weer opnieuw). Of van die keer we op camping naast ‘het vernesteld haar’ logeerden. En hoe je nooit hoorde wat je moest horen en altijd hoorde wat niet mocht, een selectief hoorapparaat en algemeen gegniffel aan tafel. En en en… Bij elk afscheid worden herinnering geboren, we hebben er nog heel wat in’t verschiet.
Het is vreemd hoe het allemaal zo snel is kunnen gaan, want haast en spoed zijn zelden goed. Althans, dat zou je denken. We troosten ons met de gedachte dat pijn en lijden tijd nodig hebben en die kregen ze niet. Je stoel aan de keukentafel is leeg, de krant ongelezen en het kruiswoordraadsel blijft onaangeroerd. Je laat een leegte achter, da’s zeker.
Maak je maar geen zorgen om meter, ze is omringd door heel wat mensen die er voor haar zijn. Die hakkelende schuif in de keuken, die krijgen we samen wel dicht. Die Palm, die heffen we vast ook nog wel eens. En het licht, dat doen we ook uit. Zoals het hoort.
Tot in den draai, bij elke herinnering die geboren wordt.
Jurgen
