Pointless mutterings

Ik speel toneel. Dat is muilen trekken op commando, met publiek dat naar je kijkt. Zo ervaar ik het toch. Het is een uitlaatklep om de echte wereld achter je te laten. Je kruipt in de huid van iemand anders. Een iemand anders die soms toch verdacht veel trekjes van jezelf heeft. Je deelt lief en leed met je medespelers, tot soms wel vier avonden per week. Het is een hobby als een andere, maar het is een intense hobby. Je geeft het beste van jezelf en je hoopt dat dat voldoende is. Je repeteert maanden om het in één weekend eens voor ‘echt’ te kunnen doen.

En dan is het zo ver, de dag van de première. Je loopt rond als een kip zonder kop omdat je weet dat het die avond moet gebeuren. Je mag nu geen fouten maken, niet meer struikelen over de woorden waar je altijd mee sukkelt, niet meer vloeken als je je tekst kwijt bent.
Je kijkt de lege zaal aan, hoort het publiek in de foyer en denkt: “Waarom doe ik dit toch allemaal?!”.

En dan is er geen weg meer terug, de zaal loopt vol, de lichten dimmen en de spot gaat aan. Er is geen weg meer terug, nu moet je op, nu je woorden, nu je rol, nu je andere zelf.
Nu. Er is geen weg meer terug, speel!

Speel. En geniet.