Ik moet mijn naam als ‘media-watcher’ hoog houden. Het gebeurt dus wel eens dat ik, als ik tijd en goesting heb, me voor de televisie gooi en VTM opzet. Zomaar, om eens goed gek te doen. Maar meer nog om gewoon eens hersenloos naar het scherm te kunnen turen. Zo kwam ik onlangs op ‘Junior Masterchef’ uit, de hernieuwde versie van het volwassenen-kookprogramma. Maar dan met kinderen. Wout Bru doet het met kinderen, op een wijze waar Vangheluwe een puntje aan zou kunnen zuigen.
8 tot 12-jarigen koken zich de ziel uit hun kleine lijfjes. Ze zijn stuk voor stuk kleine Peeter Goossentjes, Sergio Hermannetjes of andere gerenommeerde tv-koks. Want geef toe: dat zijn ze toch geworden? Ze hanteren het grote koksmes met hun kleine vingertjes met een vaardigheid waar ik van zou kunnen leren. Zal het lukken om die kipfilet te snijden met zo’n mes, ja hoor, snee in mijn vingers. Zelfkennis.
De kunde van die kleine kookmonsters jaagt mij angst aan: butternut pureren, zalfjes maken, kipfilet opvullen met zelfemaakte farce, prei fijnsnijden en frituren. Ja, frituren. Ik frituur kroketten en frieten. En als ik al eens gek wil doen, waag ik me aan aangekochte loempia’s. Maar daar houdt het bij op.
Ik vraag me af wat er van deze jeugd moet worden? Zijn we nu allemaal gedoemd om culinair verantwoord door het leven te gaan? De kinderen spelen niet meer buiten op straat en blijkbaar hebben de X-Box en PS3 ook hun beste tijd gehad. Nu vinden we ze in de keuken, verschillende cuissons aan het testen & paneren ze kabeljauwfilet met panko. Panko begot, Chinees namaakpaneermeel.
Junior Masterchef, it’s scares the shit out of me…
Ik kijk naar The Bachelor. Nu, op dit eigenste moment. Het feit dat ik tijd neem om dit te schrijven, is omdat de inhoud van het programma mij als man toelaat 2 dingen tegelijk te doen en dat mijn enthousiasme om het programma te bekijken zo goed als nihil is.