Over appels en droids…

De nieuwe versie van iOS, er is de voorbije dagen al heel wat over verteld geweest en ik zit zelf met wat gemengde gevoelens tegenover het hele iOS-concept. Als telefoon gebruik een geroote Android-telefoon met daarop de Kyrillos ROM v7.1 , mijn tablet is een iPad 2 met IOS5 en ik werk ook nog met een laptop op Windows XP. Sinds de release van iOS5 heb ik de discussie ” iOS vs Android” al enkele malen in mijn hoofd gevoerd en ben tot volgende conlusies gekomen:

Full control

Als Android-gebruiker heb ik veel meer het gevoel de volledige controle over mijn Android te hebben: custom ROM er op, overbodigheden eraf, hardwareprestaties wat ’tunen’ tot ik een telefoon heb die werkt volgens mijn noden. Bij iOS heb ik die nood niet maar vind ik ook niet dat ik controle heb over het syteem: de instellingsmogelijkheden lijken mij soms heel beperkt, maar dat is dan ook de filosofie van Apple me dunkt: get rid of the unneccesary. Het iOS-toestel doet wat het moet doen, maar heeft ook heel wat pre-installed applicaties die ik nooit zal gebruiken, zeker nu met iOS5. iMessage bijvoorbeeld: heel handig, maar als je enkel een iPad hebt, dan is het me dunkt overbodig.

That’s our eco-system for you!

En daar zit dan ook de hele kloterij met iOS: het is compatibel met alles wat een i-tje voor zich staan heeft: iMessage op iPhone & iPad, de iCloud als backup van al je i-gegevens en ga zo maar door. Daar wringt voor mij het schoentje als gebruiker: ik wil mijn applicaties en mijn gegevens overal beschikbaar hebben, maar wil daarvoor niet gebonden zijn aan een besturingssysteem. Mijn gegevens in ‘The Cloud’ daar hou ik wel van, maar graag dan een wolk die niet gebonden is aan een besturingssysteem.

Vice versa

Ben ik bij Android dan niet gebonden? Och ja, ergens wel zeker? Google bezit me nu al helemaal, maar toch heb ik niet het gevoel dat zij bepalen met welke devices ik rond loop. Staat mijn Samsung mij niet meer aan, dan is er wel nog een ander Android-toestel waar ik dezelfde apps en dezelfde gegevens op kan gooien. Als ik helemaal gek wil doen, kan ik het hele zootje ook op een iOS-systeem gooien.
Maar kan het ook omgekeerd? Daar heb ik dan terug mijn twijfels over, want alles zit al in de iCloud. Too late, you’re fucked! De compatibiliteit van Android richting iOS is stukken groter dan omgekeerd. Kijk maar naar het aantal apps dat enkel voor iOS wordt ontwikkeld, once you get used to those, there’s no way back!

iTunes

Als laatste erger ik mij vooral aan de manier waarop gegevens op dat iDing moeten raken: iTunes. Je mag nu zeggen wat je wil, maar telkens hou ik mijn hart vast als ik foto’s, muziek of eender wat op mijn iPad wil krijgen. Voor iPod gebruik ik daar al jaren Floola voor, maar voor iPad heb ik nog geen alternatief gevonden. Wil je content op je Android krijgen: you plug it in, copy, paste en gedaan. Wil je dat bij een iDevice, dan moet ik al wachten eer iTunes geopend is.

Kijk, het is heel gemakkelijk om alles zwart-wit te zien, dat is het altijd. De waarheid zit altijd ergens tussenin: ik gebruik beide toestellen heel graag en waarheid is dat beide systemen hun charmes hebben. Misschien denk ik ook te veel na over dit soort onderwerpen. Of is deze blog een makkelijke manier om nog maar eens de al-oude discussie op te rakelen en wat page views te scoren.

Relativeren wie relativeren kan!

Over iOS en zijn updates

Hoera, gisteren was het eindelijk zo ver. De langverwachte iOS5 is een feit. Allen aan de iTunes dus en dat ding zo snel mogelijk op ons iDevice downloaden: pret en vertier alom. PC op, iTunes op, iPad connected en gaan. Dat het allemaal wel een uurtje kon duren, tot daar aan toe, we willen er natuurlijk bij zijn, bij de nieuwe iOS5. Een half uurtje later, begint de miserie: Unknown error 3200. Tjah, Apple, als jij het al niet meer weet.  Het zal wel een overload zijn op hun servers, nog maar eens proberen. Unknown error 3400. Bimbam, gedonder in Keulen, wederom. iTunes weet er geen raad meer mee.

Dat ik mijn toestel moet verbinden met iTunes. Ja, zo ver was ik al en dat is het ook. Nee, niets, nada, nul, noppes. Dat mijn iPad hersteld moet worden. Wat? Hersteld ja! Fabrieksinstellingen incluis. Ja, als dat moet, dan moet dat maar zeker? Ondertussen zijn we weer al een uurtje verder en nog geen iOS5 te bespeuren. Tot daar plots op verschijnt: proficiat, u kan nu werken met het meest geavanceerde besturingssysteem ter wereld. Eindelijk!

Maar, waar zijn alle apps? Waar zijn alle foto’s? Waarom heb ik 3 mailboxen? Wat gebeurt er allemaal?
Kijk, dat Apple fantastische producten heeft, dat zie ik ook wel. Maar het moment dat ik mijn iPad aan iTunes moet hangen, dan loopt er van alles mis. Dat is zo’n moment waarop je al weet: oh boy, here we go again.

En om nu iedereen nog wat meer op zijn paard te krijgen: ik, als ‘noob’, root nog sneller een Android en gooi er een custom rom op dan dat ik een officiële firmware van iOS update. En dat voor meer dan 200 functies die ik waarschijnlijk toch nooit zal gebruiken.

Ik moet wel goed gek zijn.