Zo voel ik me op dit moment. Stokoud. Als een zeventigjarige gevangen in dit lijf van een tweeëntwintig jaar oude, doch zeer aantrekkelijke, kerel: bevend, schuddend en nerveus. De misselijkheid ’s ochtends gaat maar niet over. Het beven blijft duren. Ben ik dan echt aan het afkicken van alcohol? Of heeft de roem eindelijk zijn tol geëist?

Zijn dit de zorgen die men heeft als men verder gaat in het leven? Zijn dit de lichamelijke kwellingen die men doorgaat als men ouder wordt? Wat lijkt het leven dan echt klote. Je zou het bijna teveel vinden nog wakker te worden en de dag door te brengen. Ik ben oprecht blij dat het looprekje nog aan de kant blijft, want al wat mij daar nog van scheidt, lijkt dichter te zijn dan ooit te voren. Ik zie jullie al denken: J.H., zeur niet zo, je lijkt wel een oude vent. Wel, geloof mij vrij, waarde fan van me: ik geloof dat ik dat diep van binnen al ben.