De Heideroosjes houden het voor gezien. Het doek valt. Wat ooit was, is niet meer. Althans binnenkort toch. Op hun website kondigen de 4 heren aan dat ze nog één keer samen de studio induiken en een plaat opnemen, symbolisch getiteld ‘Cease-Fire’, staak-het-vuren. Nog één keer zullen ze met scherp schieten, nog één keer de Lage Landen onveilig maken en dan zit het er op: huisje-tuintje-boompje en nog even nagenieten van het succes. Op straat de hand opsteken naar een puistige puber met een ‘I’m not deaf, I’m just ignoring you’-shirt en terecht voldaan terugkijken op de vorm die ze aan punk gaven.
De vriendschap is belangrijker dan de druk die ze als band ondergaan. Te begrijpen. Het leven ‘on the road’ is volgens mij niet te onderschatten. Van België over Zuid-Afrika terug naar Nederland. Another night, another show. Home is where the hearth is, hearth is where the road is. Iedereen zoekt zijn plekje in dit bestaan en de Heideroosjes maken alleszins deel uit van het bestaan van velen. Ook dat van mij.
22 jaar. Tweeëntwintig jaar. Wie doet het hen na? Ze spelen al langer muziek dan het bestaan van menig fan. Hoe je het ook draait of keert, de Heideroosjes zitten gebrand in ons collectieve geheugen. Diep van binnen zijn we allemaal United Scum en denken we vol leuke herinneringen terug aan de tijd dat Sjonnie & Anita nog gelinkt werden aan gokkasten, mayonnaise en frieten.
Marco, Frank, Fred en Igor, ik kijk alvast uit naar het nieuwe album. En naar de laatste tour. We zullen er zijn, voor de laatste keer.
We’re just us, UNITED SCUM!
Have a right to speak, UNITED SCUM!
Call us what you want, UNITED SCUM!
Can’t break us down, UNITED SCUM!