Topoccasie

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ik krijg na een lange tijd nog eens een sms. Een onbekend nummer vraagt me in gebrekkig Frans of ik wagens te koop heb, en dat hij of zij mogelijk interesse heeft want handelt in topoccasies.

Ik antwoord in even gebrekkig Frans dat ik blind ben en dus niet met de wagen rij. Maar mocht ik ooit een wagen willen, ik deze vast bij hem of haar zou durven kopen. Maar dat hij of zij dan wel eerst m’n vertrouwen zou moeten weten te winnen. Een blinde verkoop je nu éénmaal wat je wil, denk ik dan. Ik stel voor dat we komende zaterdag om 20u iets zouden kunnen gaan drinken om elkaar wat beter te leren kennen.

Ik verstuur de sms en wacht op een antwoord. In de 2 uur die volgen wordt het vuilnis opgehaald en blaft in de verte een hond. Ik besluit wederom dat ik goed zie maar blind ben voor de ongeziene tristesse van m’n leven.

Miserlou

Geplaatst op Gepubliceerd door Jurgen Holvoet

Ze liep de straat over en kruiste zo mijn pad. Haar blik was even scherp als haar neus en ze had een zekere je-ne-sais-quoi over haar heen. Althans dat had ze zichzelf wijsgemaakt maar had ze nog niemand van kunnen overtuigen. Met een zelfzekere tred stak ze de straat over en ik had moeten remmen. Toen ze vlak voor mijn vertragende wagen kwam, keek ze op, recht in mijn ogen en glimlachte ze mysterieus. Althans dat was haar bedoeling, ze slaagde er maar weinig in. Haar haren waren blond, haar lippen rood. Ik had het zelf niet voorspelbaarder kunnen bedenken en daar liep ze, de imaginaire vamp te wezen die ze amper was.

Schrijver Dimitri Verhulst had dit moment van intens oogcontact meegemaakt in ‘Niets, niemand & redelijk stil’. Hij noemde de vrouw zijn ‘miserlou‘ en had er zijn leven lang achter gesmacht om ze dan nooit meer tegen te ontmoeten. Een brandend verlangen dat maar niet geblust kon worden. Eén moment oogcontact, een leven lang spijt. Ook al was onze ontmoeting gelijkaardig, nooit ofte nimmer zou zij mijn miserlou kunnen worden en dat wist zij ook. Ik had het haar verteld met mijn blik. Een fractie van een seconde keken we elkaar aan, maar ze moet het gevoeld hebben. Dit was het niet.

Ik gaf terug gas en reed haar leven uit. Zij stapte de wagen in en vertrok. Gescheiden wegen zoals het hoort, oogcontact zonder tristesse. Godzijdank.