Of ze de cover van Time Magazine gezien had. Uiteraard had ze die gezien. Mariette was een vrouw van de wereld, ook al had ze al een vrij gezegende leeftijd. Ze kreeg van haar kleinkinderen een ‘aaipet’ en waagde al haar eerste stappen op ‘feesboek’. ‘Twieter’, daar moest ze nog niets van weten. Maar mee met haar tijd, dat was ze wel.
Ze nam een doos madeleintjes uit haar voorraadkast en plaatste de net gemaakte koffie op het dienblad. De tafel had ze al gedekt, dat was ze zo gewoon. Elke zaterdag, het was traditie geworden, was het kaartnamiddag. Samen met 3 vriendinnen dronken ze koffie, aten ze madeleintjes en kaarten ze. “Ik weet niet wat ik er van moet denken,” zei Mariette, “die jonge gasten met al hun gedoe. Is dat eigenlijk echt nodig om met uw blote borsten op de cover van een boekske te staan?”
Over het al dan niet borstvoeding geven, ging het vandaag niet. Daar hadden ze hun mening over en daar hoefde ook niets over gezegd worden. Vrouwen van hun leeftijd vonden dat een privé-aangelegenheid. Elk hadden ze hun kinderen de borst gegeven en daar nooit mee te koop gelopen. Dat deed je in die tijd niet.
“Och ja, laat ze! We hebben toch ook nog onze wilde jaren gehad,” zei Elodie.
“Is er nog melk?” vroeg Germaine, want die was Mariette vergeten. Het lege melkkannetje op tafel was het bewijs.
Mariette stond recht, knoopte haar bloes open en richtte een borst op het melkkannetje. Haar 3 metgezellen keken verschrikt op, Mariette op haar beurt keek hen indringend aan. Zonder een woord te zeggen, knoopte ze haar bloes dicht, fatsoeneerde ze zich en slofte ze met het lege melkkannetje naar de keuken.
“Wilde jaren, mijn gat,” dacht ze terwijl ze de magere melk uit haar koelkast nam.
[met dank aan @rentawriter voor het onderwerp]