Brief aan Jan Kooijman

Hallo Jan

Wat zei je dat gisteren mooi in So You Think You Can Dance: dat je ontroerd was van de kijkcijfers, dat zoveel mensen naar dans keken. Dat waar jij je hele leven voor geijverd hebt, eindelijk in de spotlight. Je nodigde ons dan ook uit naar de theaters, daar waar ook aan dans gedaan wordt, zij het ver weg van het oog van het grote publiek.
Een nobele queeste, Jan, een heel nobele queeste.

Maar ik denk niet dat het lukt, ik denk echt niet dat we de komende maanden theaters zullen laten vollopen voor dans. De dansgekte zal zich hooguit laten voelen in de lokale dansscholen, en dan nog…

Wat zouden we bovendien in die theaters gaan doen, Jan? Daar waar An Lemmens beide argumenten niet present zijn? Daar waar we geen onder oksel spuitende deo’s kunnen waarnemen en daar waar er geen gesponsorde No Sweat Room is?
Volgens mij zweten echte dansers heel veel, zonder een deo in de buurt maar met des te veel meer overgave. Bovendien zijn de emoties die de dansers op toneel brengen vaak duizenden keren echter dan hetgeen we zien in de bindfilmpjes en de gemaakte diepte-interviews op tv. Maar daar is het ons op zondagavond wel om te doen: menselijke ruzies, gehuil van gestresseerde dansers, de semi-naakte kronkelende lijven en welke relaties daar eventueel kunnen openbloeien.

Bovendien Jan, ik zou de jury in dat theater missen: jouw verzoenende woorden, de intelligente blik van Marco en de engelenstem van Euvgenia. Maar laten we Dan vooral niet vergeten, want Dan spreekt Engels.

Bedankt voor je uitnodiging Jan, ik denk er even over na en laat je wel nog iets weten!

Tot later
Jurgen

Kinky zolderlingen

Dat het lang geleden was dat ik nog eens toneel keek. Zo lang zelfs, dat ik het mezelf niet meer herinner wanneer de laatste keer was. Toneel is een actieve bezigheid geworden, geen passieve. Het was daarom ook dat ik benieuwd was de wondere wereld van Kinky & Co binnen te treden, gisteren in het pittoreske Rumbeke of all places. Zaal Den Hazelt is er eentje die zo uit de jaren ’80 komt, sanseveria’s en christusbeelden incluis.

Kinky & Co is een toneelvereniging weggesneden uit het hart van die andere Rumbeekse toneelgroep. Om de heren en dames zelf eens te citeren:

Kinky en Co wil fris en leuk theater brengen, weg van oudbollige theoriën en visies uit verlopen decennia. Wij willen geen oude Volvo worden met een VTM sticker, een nummerplaat met vijf kentekens en met vliegen die op de achterruit kleven. Een toneelvereniging moet de kijkers ernstig nemen door een kleine inspanning van ze te verwachten.

Ook dat nog, een inspanning. En ik die al geen zittend gat heb…
Nu goed, al deze vooroordelen tegaar, begonnen we er aan: Zolderling, een verhaal over 3 zonderlinge kinderen die alledrie een band hebben met hun zolder en elk door hun eigen leven ploeteren: meisjes, scheidende ouders, psychiaters, pesters, de eerste kus, vissen die uit de lucht vallen en ga zo maar door. Een schitterend verhaal, gebracht door 9 spelers (3 x 3) en een souffleuse die midden op de scène zit. Schitterende outfits, 3 keer 3 keer gelijk, mooie woordspelletjes, prachtige dialogen, ontroerende monologen en geluidseffecten die er pal op zitten.

Acteurs die duidelijk niet aan hun proefstuk toe zijn, maar het publiek kunnen bespelen met de cliché lach en een traan. Of bulderlach en pruillip. Expressie en mimiek hebben ze bovendien, die dames en heren van Kinky & Co. Een goeie geluidstechnieker ook.

En die regisseur van hen… Tjah, wat kan je er van zeggen? Die Jan Vanaudenaerde, dat hij boos wordt als zijn naam fout geschreven wordt, dat wisten we al. Dat hij graag een glas bier drinkt na de voorstelling, we deden al vaker met hem mee. Maar dat hij ons keer op keer blijft verbazen, wel, ook dat hadden we stiekem wel verwacht.

Dank u, Kinky & Co, voor de zalige voorstelling. Ik ben fan!