Dag Raf
Je praat. Althans in je eigen taaltje. Tegen iedereen die het horen wil, maar vooral ook tegen je zelf. Je grimassen zijn getuige van je inspanning. A small sound for mankind, a giant leap for you.
Je praat.
Eerst luid:
Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da.
Dan weer stil:
Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada papa abda da da da da da.
Maar vooral heel luid:
Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da. Aba aba abda adda dadda abda abda dada. Hummmm Hummmm baba dada dada dada abda abda da da da da da.
Tussen de woorden door, fluisterde je en ik hoorde wat ik wou horen: papa. Ja, ik ben er zeker van: ik beeld het me in en dat zal wel zo zijn, maar het doet er niet toe. De ‘mama-papa’-race is er eentje die in elk huishouden gehouden wordt. Deze won ik, al is je moeder niet overtuigd. Ook al is de uitslag niet officieel, in mijn hoofd ben ik de winnaar en dat is toch al wat.
Straks piept de zon door de wolken en mag je mee op de fiets. Beloofd is beloofd. Maar slaap nu nog maar wat, dan hoeven we je nooit te zeggen als je groter bent: “Ge moest mo geslopen in oeije kljinne woart!”
Tot straks
Papa