Bad Religion overstemt het klokkengeluid dat ik in de achtergrond hoor. Het is een druilerige dag en Greg Gaffin zingt. ‘It felt like judgement, but it was only rain’. Zo voelt het ook vandaag. Ik sta pal voor de brievenbus. Rood en verweerd staat ze haar mannetje. Ze is de enige in het dorp, met laatste lichting om 16u15. Dat geeft me nog wat tijd. Ik ga er van uit dat de klok 10 slaat, al ben ik daar niet zeker van.
Nog iets meer dan 6 uur heb ik, om haar die brief te schrijven. Dat had ik ooit beloofd, maar het was er nooit van gekomen. De woorden en zinnen spelen door mijn hoofd, het briefpapier ligt in de schuif. Nog nooit hadden ze elkaar ontmoet. Ik voelde dat vandaag ook niet de ideale dag zou zijn. Op de verweerde brievenbus houdt een oud post-embleem stand. “Laatste lichting om 16u15,” stamel ik.
Het moet een vreemd zicht zijn, oog in oog met een brievenbus, maar het kan me vandaag niet schelen. Ik denk over hoe belofte schuld maakt en dat dit rood onding mijn schuld zou helpen afbetalen. Ze schreef die avond haar adres op een bierkaartje, ik heb het nog steeds in mijn binnenzak zitten. ‘Ik schrijf je, ouderwets, maar ik doe het. Beloofd!’ had ik haar gezegd. Ik moet leren mijn mond houden.
Het luiden van de klok is intussen opgehouden. Greg Gaffin zet een volgend nummer in. Ik besluit naar huis te gaan en haar niet te schrijven. Wat had het voor zin? Het is weekend en ik heb geen postzegels in huis. Laatste lichting om 16u15, maar niet vandaag.