Brief aan mijn zoon (13)

Dag Raf

Het is vandaag vrijdag de dertiende, we zijn de laatste maand van het jaar en jij wordt uitgerekend vandaag dertien maanden oud. De ideale dag dus om nog eens een brief te schrijven, mijn dertiende. Symboliek troef. Dat velen het getal dertien ongeluk toewijzen, is een grove fout. Niet met dertien aan tafel, geen dertiende verdieping, zeker geen dertien als rugnummer. Zever, gezever. Jij besloot een jaartje geleden dat dertien een geluksgetal werd, ook al was dat niet de bedoeling. Tien hadden ze gezegd, jij dacht er anders over. Lucky 13, rock ‘n’ roll baby.

Je bent intussen een jaar ouder dan je vorig jaar was en bereikt daarmee de eerste grote mijlpaal in je leven. Je bent geen baby meer zegt de theorie, ook de praktijk bevestigt dat. Als ik er goed over nadenk, ligt je volgende mijlpaal pas binnen negen jaar. Al de rest lijkt bijzaak:

  • 10 jaar, wat word je een grote kerel
  • 20 jaar, wat denk je dat je al groot bent
  • 30 jaar, wat is dat groot zijn toch niet al dat
  • 40 jaar, het leven begint pas
  • 50 jaar, dat het leven pas begint!
  • 60 jaar, weet je nog, toen het leven pas begon?
  • 70 jaar, ja jongen, 10 jaar, wat word je een grote kerel…

Het leven is een aaneenschakeling van mijlpalen. Nieuwe voordeuren, zowel symbolisch als letterlijk. Wij kregen onlangs ook een nieuwe voordeur. Eentje met een bijhorend setje sleutels. Een nieuwe mijlpaal. Jij eentje, wij ook. Al moet het niet elk jaar zo vooruit gaan. Rustig gaat ook!

Tot later, Lucky 13!

Feeling Lucky hemzelf.