De dag dat Françoise Vanhecke frieten at…

Dat ik deze zomer met een wereldster voor me stond. Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Dat je met Lieven Debrauwer een stuk speelde, dat het dus over toneel ging en dat jij de ster in het stuk was, maar ook dat je een kleintje met stoofvlees wou.

Dat ik interesse had in jullie gesprek, dat weet ik nog goed. Ik weet nog goed dat ik zei: “Oh, leuk, speel je ook toneel?” Of het moet toch iets in die strekking geweest zijn. Ik herinner me wel zaken, maar ook niet alles. Zo kon dat kleintje met stoofvlees ook een middel met ketchup geweest zijn. Tot daar aan toe.

Ik zie je nog omkijken, je zonnebril afnemen en me lichtjes uit de hoogte vertellen: “Ik ben Françoise Vanhecke.” Boem, paukenslag, gedonder in Keulen. Ik weet ook nog goed dat je vriendin je toen aanvulde, bijna karikaturaal: “Ja, Françoise Vanhecke, wereldbekend.” Boem, paukenslag, nog meer gedonder aan de Keulse hemel. “Toch erg he, Françoise, dat jij overal ter wereld komt en hier in het dorp niet gekend bent?”

Je had ook een website en een Facebook, vertelde je me Françoise. “Ik ook,” gaf ik je mee, maar ik geloof niet dat je er boodschap aan had. Kaartjes, die had je ook. Visitekaartjes om uit te delen aan onwetenden zoals ik. Met je site én je Facebook. Echt, Françoise? Ja, echt! Of toch niet, want je had ze toevallig niet mee. Een lijntje gekrabbel op een frietpapiertje dan maar. Het handgeschreven woord is zoveel mooier, Françoise, dat zou jij als wereldster toch moeten weten?

Dat je mooi kan zingen, Françoise, dat moet ik je meegeven. Je hebt met je stem waarschijnlijk al menig zieltjes doen wentelen in hun lijf. Dat je een rasartieste bent, die haar boterham verdient met zingen en alles wat er bij hoort. Ik gun het je, Françoise, talent moet je koesteren. Maar dat je  als ‘Basta Diva’ een gesprek met mij voerde, dat herinner ik me vooral.

Hopelijk hebben ze gesmaakt, je frietjes. De mijne alleszins. Hopelijk zien we elkaar nog eens, daar in dat frituurtje in het dorp. Daar waar niemand je kent en je gewoon één van de dorpelingen bent. Daar waar ik je volgende keer mijn kaartje geef, site én Facebook incluis.