Ik reed onlangs een konijntje dood. Een lief klein konijntje. Dood. Buiten mijn wil om, maar desalniettemin dood. Ik reed op de autosnelweg en uit het niets springt uit de graskant een piepklein konijntje de weg op, kijkt mij even in de ogen en pats. Niets meer, dood en verderf. Een lief klein schattig konijntje herleid tot een plat schijfje pluizigheid. Binnen enkele dagen vliegjes op zijn neus.
Geen pruimen, geen grootmoeders wijze, geen toekomst. Gekatapulteerd of verenigd met het wegdek, niemand kan het met zekerheid zeggen. Treurende moeren en rammelaars langs de weg. Een klein boeketje paardenbloemen herinnert aan het pijnlijke leed. Ik pink een traantje weg als ik langs de plek des onheils passeer. Zo jong, zo pluizig.
Nu goed, het kon uiteraard ook ééntje van de suicide bunnies zijn. Wel, in dat geval: no problem mate, glad I could be of any service!