Kerkhofkermis, die éne dag per jaar waar de kerkhoven van ons Vlaanderenland volk bij hopen trekken. Op ons paasbest verschijnen we op het appel, tonen aan de aanwezige massa dat we onze dierbaren niet vergeten zijn. We kopen veel te dure bloemen en plaatsen hen op het graf van diegene die er niet meer zijn. En als we dood zijn, groeit er gras op onzen buik. Vandaag niet, met bloemen en commercie herdenken we u. De lokale bloemist beleeft één van zijn topdagen. Chrysanten als offergeschenk. Hij als marktkramer op de binnenkoer van de tempel. De heer heb genade.
In de lange gangen met graven, groeten we onze buren. De bakker. De slager. We komen er familie tegen en wensen ze een ‘zalige hoogdag’. Straks drinken we koffie en dreupels. We eten pateetjes en praten. Over het slechte weer, de koers en de politiek. Want het is me toch wel wat.
Zalig zij die zijn vergeten en met bloemen op de buik het eeuwige walhalla bevolken.
Mij zal je er niet zien. Doe ze de groeten, zij die zijn komen te gaan. Ik herdenk ze wel op mijn manier. Soms, nu en dan, maar toegegeven: vandaag misschien iets meer. Maar niet met de massa, niet tussen de graven. Een andere keer misschien, want nu gaan we koffie drinken. Met een dreupel. Om te vieren, want er komen mooie tijden aan. Jammer dat zij die er niet meer zijn het niet meer mogen meemaken.