QR-codes, je kan je kot niet uitkomen of je komt wel iemand tegen die er een mening over heeft. Voor de ene zijn ze waardevolle communicatietools, voor de andere zijn het spielereitjes voor communicatie-geeks. Hoe het ook zij, de QR (of Quick Response) code is er en zal er hoogstwaarschijnlijk nog een tijdje zijn.
@DirtyJos liet vorige week weten dat 13-jarigen het maar niets vinden, wat ons zou moeten doen concluderen dat we QR maar beter laten voor wat het is. Jan Seurinck gebruikt een QR-code op zijn blog, maar geeft er verder weinig uitleg bij en Ilse Himschoot gebruikt een QR-code als profielfoto op Twitter.
Maar waar draait het om?
Volgens mij draait het om het inspelen op de menselijke nieuwsgierigheid. De vierkante blokjes prikkelen dat deeltje van de mens dat graag meer weet. We zijn stuk voor stuk nieuwsgierig en slorpen info op als een droge spons. Eenmaal die info binnen is, gaan we op zoek naar meer. We zijn mediageil, cijfergek of communicatieverslaafd en worden geprikkeld door de wereld achter de QR. Wat kan ik meer weten, wat kan ik meer zien en wat kan ik meer consumeren? De smartphone raakt meer en meer ingeburgerd en de verleiding om die code toch maar te scannen is even groot als de QR zomaar te negeren. Weten zullen we!
En mocht het dan nog het geval zijn dat de QR-code enkel een tooltje is voor de multimedia-geeks of communicatiesletjes, dan bereik je er toch ook een publiek mee? Een nieuwsgierig publiek wat op het eind van de rit, indien je creatief genoeg bent, je boodschap ook wel zal de wereld insturen, want curieuzeneuzen zijn we allemaal, hoe je het ook draait of keert…